Zomer 2022

In mei pootte ik een komkommerplantje in mijn tuinkas. Dit keer een snackkomkommerplantje. In korte tijd veranderde mijn kas in een jungle van bladeren met overal gele bloempjes. Uit al die bloempjes groeiden kleine, groene snackkomkommertjes. Ik kon de tel nauwelijks bijhouden. Elke keer als ik een komkommertje afknipte, zette ik een streepje in mijn notitieboekje. Tot nu in september staan er welgeteld 156 streepjes. Een oogst van honderdzesenvijftig komkommers! Van één zaadje, van één plantje! Ik vind het ongelooflijk. Het is een wonder! Gelukkig zijn die waterbommetjes niet allemaal tegelijk rijp, maar toch elke dag wel een paar. Ze zijn gemaakt om zo in je mond te steken: hapklaar en lekker knapperig. Ook de caafjes Kuifje en Broembroem eten elke dag een paar stukjes. Niet teveel, anders krijgen ze de snack-racekak. Mijn snackkomkommers gaan in de kommerkommersoep en in de sla. In potjes stop ik ze in het zuur. Ik maak komkommerchutney. En dan nóg hou ik genoeg over voor de weggeef. Zelfs nu begin september komen er nog steeds nieuwe bloemen en zie ik ienieminikomkommertjes die elke dag een beetje groter worden. Volgend jaar mei poot ik beslist weer zo’n snackkomkommerplantje. Eens kijken of de plant dan weer zo gul is. Jammer dat hij niet tegen de winterse kou kan. Van mij mag het altijd snackkomkommertijd  zijn.    (Foto DM) 

Lente 2022

Wanneer zijn de kersen rijp? Ik weet dat precies: als het jaarlijkse spreeuwenfestival begint. Vroeg in het voorjaar stort een grote zwerm spreeuwen (wel meer dan 100) zich op mijn kersen. In mijn tuin staan een paar hoge, oude kersenbomen. Als een wervelwind zwermen ze van de ene naar de andere kersenboom. Ondertussen geven ze een oorverdovend concert. Ze tsjierpen, fluiten, ratelen, raspen, ze klepperen en piepen. Van hoog naar laag, hard en weer zacht, knerpend en knisperend… tot zonsondergang. Een concert met veel variatie, geen noot is dezelfde. Knoerthart, zonder geluidsboxen. Af en toe houden de spreeuwen een minuutje pauze, maar dan begint de kakafonie opnieuw. Voor de nodige afwisseling in hun kersenmenu, dalen groepjes spreeuwen naar mijn grasveldje. Daar pikken ze driftig naar wormen en insecten en vliegen weer snel terug.
Na een paar weken, altijd onverwacht, zijn die druktemakers opeens weg… vertrokken naar het volgende spreeuwenfestival. De ochtend erna word ik wakker in een oorverdovende stilte. Wat een verschil met de dag ervoor! Hoog in de bomen hangen nog aardig wat kersen. Die hebben ze voor me overgelaten, maar zonder vleugels kom ik er niet bij. Eindelijk hoor ik in de tuin weer de merels en de meesjes, het roodborstje en de specht. Die lawaaischoppers zijn weg. De tuin is weer van ons. Maar in mijn kersenpit schettert het spreeuwenconcert nog lang na. Een geweldige happening vol techno, rock en hiphop. (Foto's DM)                                                           

Meer weten over spreeuwen? Klik HIER
voor het miniboekje dat ik schreef.
 

Winter 2021/2022

Okki… bestaat dat tijdschrift nog? Dat vroeg ik me af toen ik onder in een la een stapeltje oeroude Okki’s vond. Daarmee belandde ik opeens in de jaren 90 van de vorige eeuw. Ja ja, de vorige eeuw, nog net niet het stenen tijdperk. In die tijd schreef ik geregeld voor de Okki. Van 1995-1998 maakte ik samen met illustrator Annelies Vossen een serie met als titels: angsthaas (zie afbeelding), driftkikker, sloddervos, boekenwurm, brombeer, luistervink, huismus, waterrat, feestvarken… Steeds twee pagina’s. Je kon dan met een vrolijk testje nagaan of je een angsthaas bent, of een brombeer, of een driftkikker… Ik bedacht de tekst en de test. Annelies maakte de tekeningen. Het idee was leuk. We wilden er meer mee doen. Een doe-boek van maken of een pakje ansichtkaarten. Dat is er niet van gekomen. De serie staat nu op deze site. Dus wil je weten of je een brombeer of een driftkikker bent, klik dan hier. En de Okki? Die bestaat nog steeds. De redactie van de Okki vond me toentertijd een lastpak, een soort mierenneuker die struikelt over elke punt en komma. Over de mierenneuker heb ik maar geen test gemaakt. Ik zou vast en zeker een veel te hoge score hebben gehaald.

Winter 2021/2022

(Foto's DM & Prof. Aap)

Hier de nieuwjaarskaart van prof. Aap en mij. We maken elk jaar iets over onze hobby's.  Kleine beestjes horen daar natuurlijk bij. En al heeeeel lang. In 1996 maakte ik "Wat vliegt daar", "Wat kruipt daar" en "Wat prikt daar". Drie kleine boekjes over kriebelbeestjes, waarvoor in 1997 een Zilveren griffel in mijn schoot viel. Ik wist indertijd niet dat informatieve boeken griffels konden krijgen. Het hield me niet bezig en ik volgde dat niet. Ik was alleen maar trots op die boekjes. Als ik nu weleens hoor van auteurs dat ze elk jaar hopen in de prijzen te vallen en depri raken als dat niet gebeurt, ben ik blij dat dat bij mij nooit zo was. Die griffel van toen kwam als een grote verrassing. En ja, het is en blijft nog altijd leuk om nieuwe beestjes in de tuin te ontdekken. Dat kun je zien aan onze nieuwjaarskaart en krijg daar maar niet heel 2022 de kriebels van!

Zomer/Herfst 2021

In april 1994 verhuisden Prof. Aap en ik naar Landgraaf. De grote tuin bij het nieuwe huis was nog grotendeels in aanleg. In het huis lag een grote tekening (1 x 1 meter) met een tuinplan van een tuinarchitect. Dat plan zag er avontuurlijk uit en vanaf dag 1 gingen wij aan de slag. Het eerst jaar kochten we bomen, struiken en planten die op de tekening stonden. Sommige bevielen niet of gingen dood. Daar kwam dan iets anders voor in de plaats en later weer iets anders. Inmiddels, ruim 25 jaar later, is de tuin uit zijn voegen gegroeid. Kleine boompjes en struiken werden groot. Vaak té groot. Het snoeiafval (zie foto) stapelde zich op. We maakten er een omheining van rondom de tuin. “Het lijkt wel een fort”, riep laatst een kennis toen we via kruip-door-sluip-door-paadjes langs de omheining liepen, “en of we door de jungle lopen…! Hoeveel soorten bomen en struiken staan hier wel niet?!” Ja, hoeveel? Ik had geen idee. Die dag groeide er een nieuw klusje tussen mijn hersenspinsels: het inventariseren van alle bomen en alle struiken in onze tuin. Dat werd me een waslijst! Kijk maar! Dat het er zó veel zouden zijn, had ik niet gedacht: 22 soorten bomen, 44 soorten struiken en ook nog 27 soorten fruitbomen en bessenstruiken. Ik kwam op 93. Een eindeloze lijst vol biodiversiteit en klimaatvriendelijkheid. In onze tuin zit het wat dat betreft wel snor. Maar... dat wist ik al. Wat ik vooraf niet kon weten: het inventarisatie-virus nam mij te grazen! Ik moet en zal nu ook uitzoeken hoeveel soorten planten en kruiden er groeien. En welke dieren er lopen, kruipen, vliegen en rondfladderen. Ik ga de komende jaren op inventarisatie-safari in eigen tuin. Een lockdown is uitgesloten. (Foto DM)
 

Lente 2021

Bij de grote schoonmaak ontdekte ik in mijn moeders vazenkast een muisje. Hij lag, onbeweeglijk, onder in een hoge, smalle vaas. Hij was dood. O, wat zielig! Tussen de vazen stonden bakjes met vetballen en pindanetjes, waarmee mijn moeder de tuinvogels voert. Voor het muisje was die kast dus een ideale snackplek. Hij zal rondjes over de randen van de vazen hebben gerend tot hij in zijn jeugdige overmoed zijn evenwicht verloor en in de vaas kukelde. Huismuizen kunnen klauteren als de beste, maar nooit uit zo’n gladde vaas. Hij moet het wanhopig hebben geprobeerd en op zijn achterpootjes tegen het glas hebben staan krabbelen. Een muis die een dag niet eet en drinkt, is ten dode opgeschreven. Snik.
Op het aanrecht keerde ik de vaas voorzichtig om. Het beestje lag stil op zijn buik. De loep erbij gepakt. Ik zag zijn lieve kraaloogjes en zijn snuitje met knaagtandjes. Toen ik hem omkeerde op zijn rug… huh? Zijn buik zat vol bruine vliegenpoppen. Een vlieg had eitjes in de vacht van de dode muis gelegd. Dan komen er eerst maden en die maden verpoppen. Alle poppen waren open, dus de jonge vliegen waren al uitgevlogen. Ik had mijn moeder al eens horen zuchten waar toch al die dikke vliegen in huis vandaan kwamen. Dat raadsel is nu opgelost. Niet alleen voor het muisje was de kast een snackplek, ook voor de vliegen. Zo zie je maar… de pech van de een was het geluk van de ander. Maar ook: eet tot je zelf gegeten wordt. That’s life. (Foto's DM)

Winter 2020/2021

Herfst 2020

(Foto Prof. Aap)

Vorig jaar liep ik een oude bekende tegen het lijf: Frits. Hij vertelde dat hij opruiming hield en veel naar de Kringloop bracht. “Ik heb een accordeon op zolder, ook die gaat weg. Ik speel er nooit meer op.” “Huh, een accordeon?” Ik was al lang naar een tweedehands op zoek. Het leek me zo’n leuk instrument. Een pianootje op je buik. Klassiek, modern, pop-, hoempa- en volksmuziek, vrolijk, droevig... Je kan er alle kanten mee op. Ook staan of lopen. Ik hou wel van wat beweeglijkheid. Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg zijn accordeon. Zo zorgde Frits voor mijn zoveelste hobby.
Inmiddels zit ik voor het tweede jaar op de muziekschool. De lessen gaan vaak met mondkapje of online, maar ik leer er niet minder door. Erik Scherder, een professor in de hersenkunde, zegt dat een nieuw instrument goed is voor je brein en zelfs je humeur. Ja, mijn kersenpit zit al ruim een jaar te zwoegen. Al die toetsen en knoppen van de accordeon moet ik op de tast vinden. Heel anders dan bij mijn gitaar. Daar zie je waar je je vingers zet. De toetsen (voor de melodie) kan ik zien als ik de accordeon ietsje schuin hou, maar dat wordt niet aanbevolen. De knoppen (voor de begeleiding) zijn alleen maar te voelen. Vaak zit ik ernaast. Dus pijnig ik mijn kersenpit waar welke knop zit. Het rekbare deel van de accordeon is een geval apart. Dat zuigt lucht aan en blaast die door het instrument. Wist ik veel dat een accordeon daarom een blaasinstrument is? De accordeon moet je op het juiste moment in- en uittrekken. Dat lukt me vaak niet en dan komt er geen geluid. Maar… niet getreurd, ik oefen en ga vooruit. En Frits? Als hij op bezoek komt, speel ik een deuntje. Hij is blij dat er weer muziek zit in zijn oude accordeon. Ik ben blij met mijn nieuwe kunstje en mijn opgepimpte kersenpit.

Zomer 2020

Mijn tuin staat vol met wilde peen. Een doodgewone plant die ook in bermen groeit. Maar ík vind hem heel apart. Wilde peen is een verre voorvader van onze gekweekte, tamme peen. Zeg maar: een soort oerpeen. Hij staat stevig in de grond met een witte wortel. Die kun je eten en dat ga ik een keer doen. De bloem is een schermbloem en bestaat uit talloze witte bloempjes. Precies in het midden groeit een donkerkleurig friemeltje. Net of daar een klein beestje zit. Vraag me niet waarom. Misschien om insecten te lokken, zodat de bloem bestoven wordt. Want dat willen bloemen. Maar niet elke wilde peen heeft middenin zo’n donker bloempje en waarom is dát dan weer? Geen idee. Op die wilde penen komen de mooiste insecten af. Die zoek ik op in mijn insectenboekjes. Omdat de plant wel een meter hoog wordt, kan ik de beestjes mooi op stahoogte bekijken: de pyjamawants, de muskusboktor, de groene vleesvlieg, allerlei hommels en bijen en ook soldaatjes. In juli stikt het van de rode soldaatjes die op al die witte bedjes met elkaar paren. Zo snel als ze zijn gekomen, zijn ze een maand later weer weggemarcheerd. Na de bloei blijft de wilde peen nog lang mooi. Elke schermbloem krult omhoog tot een grappig bolletje. Het schijnt dat de koninginnepage, een grote en zeldzame vlinder, eitjes legt op wilde peen. Elk jaar hoop ik haar rond te zien fladderen. Jammer genoeg heeft ze mijn wilde-peentuin nog niet ontdekt. Mocht ze die toch een keer vinden… wauw wauw wauw, dan word ik net zo wild als die wilde peen. (Foto´s DM)

Lente 2020

(Foto Prof. Aap)

Elk voorjaar is het raak, meestal ‘s nachts. Een harde plons in de vijver en vrolijk gesnater. Kwaaaaak, kwaaaaaak. In februari - maart zwemt er dan dagelijks een eendenpaartje. Vorig jaar vond ik, tussen de struiken, hun nest met twaalf steenkoude eendeneieren. Het vrouwtje ging er niet meer op broeden. Misschien was ze geschrokken van een marter, een kat of kraai en was de plek niet veilig meer. “We gaan een eendenkorf plaatsen,” zei ik tegen Prof. Aap. Daar hadden we tijd voor. We moesten thuis blijven, want corona. De bestelde korf zou meteen geleverd worden… maar niet heus. Ik kreeg het ene mailtje na het andere: tot onze spijt is uw bestelling vertraagd… Inmiddels was het eind februari. Het eendenpaartje was al eens een kijkje komen nemen, dus die korf moest snel komen. Ik schrapte de bestelling en zag op marktplaats een man die van wilgentakken eendenkorven maakte. Twee dagen later had ik een prachtige eendenkorf in huis. Op internet stond hoe je zo´n korf moest plaatsen: in het water, 50 cm boven het wateroppervlak, wat hooi erin. De foto is in maart genomen toen mijn vijver lek was. Je ziet dat het water heel laag staat. Prof. Aap heeft het lek geplakt en de vijver bijgevuld. Dus nu wordt de eendenkorf omringd door water en is veilig voor rovers die eieren en jonge eendjes lusten. Elke morgen en avond komt het paartje aangevlogen. Ze badderen, poetsen hun veren, rusten in het zonnetje en vliegen weer weg. Naar mijn eendenkorf kijken ze niet om. Ik ben bang dat de korf te laat kwam en dat die twee al ergens anders een nest hebben. Ik geef de hoop niet op. Stel dat hun nest daar verstoord wordt, net zoals vorig jaar bij mij, dan zoeken ze een nieuwe plek voor hun nest. Hopelijk in mijn tuin. Hun riante zomerverblijf staat in ieder geval klaar: met uitzicht op het water en een bedje van hooi.

 
Winter 2019/2020

Gelukkig nieuw(groenten)jaar! In 2020 ga ik weer lekker veel groente eten. Ook mijn kippen doen dat. Zij genieten net als ik van mijn tuinkas en mini-moestuin. Verse bladeren van koolplanten, bieten, andijvie… ze pikken er driftig op los. Zitten er toevallig een paar rupsen tussen, dan raken ze helemáál door het dolle. Groente met een stukje vlees vinden ze heerlijk.
Nog steeds staat er groente in de tuinkas. Dat komt door het zachte winterweer. In een strenge winter bevriest alles. De natuur lijkt dan stil te staan. ‘s Winters leggen ook de kippen meestal geen of weinig eieren. Het eierfabriekje in hun buik houdt winterrust. Deze winter niet, ze leggen bijna dagelijks een ei. Hoe dat komt? Ik vertroetel mijn kippen elke dag met iets lekkers. En als ik de eieren uit hun leghok pak, tok ik ze vriendelijk toe: “Dank je wel, lieve kippenvriendinnen!” Volgens mij helpt dat. Je weet niet half wat er door die klimaatverandering in die kippenkoppies omgaat.
 

Herfst 2019

Juulke is terug naar huis. Vijf maanden lang was hij mijn logee. In juni vroeg de buurvrouw van verderop of Juulke een tijdje in mijn achtertuin mocht bivakkeren. “Ja, breng hem maar, leuk!”
Juulke is een klein, stevig paardje, een Shetlander. Wat vindt-ie lekker? Ik speurde internet af naar informatie. Veel planten zoals hondsdraf en Sint-Janskruid zijn giftig voor zo’n paard. Die heb ik om te beginnen uit de grond gerukt. Ja, het zal je gebeuren dat een logee bij jou zijn laatste adem uithinnikt! Juulke at bijna de hele dag en kreeg een dikke pens. O jee, eet hij niet teveel? Zo’n dikkert kan “hoefbevangenheid” krijgen, had ik gelezen. Een pijnlijke ontsteking bij de hoef. Of… koliek: dat zijn buikkrampen. Juulke ging meteen op dieet. Minder vers gras en in plaats daarvan meer hooi. Minder wortels en minder appeltjes. Het was verbazend hoeveel drollen dat beestje produceerde. Elke dag driekwart emmer verse paardenvijgen. Er ligt inmiddels een drollenberg van meer dan een meter (stinkt niet) als aandenken. Kwam ik de keukendeur uit, dan klonk er hoog gehinnik of laag gebrom. Bij Prof. Aap hinnikte en bromde hij vaker en harder dan bij mij. Prof. Aap was zijn grote vriend. Elke dag voerde hij Juulke, klopte hem stevig op zijn schouders, gaf hem iets lekkers en ruimde zijn drollen op (wat ik graag aan hem overliet). Een knuffelpony  was Juulke niet. Geen polonaise aan zijn lijf. Toen ik hem een keer zacht borstelde, kreeg ik als dank een schop. Een harde, onverwachte uithaal met zijn achterbeen. Ik schrok me rot. Aaaau! Verder was het een rustig beestje. Heel anders dan indertijd Mekkie en Betsie, mijn twee dwerggeiten. Die maakten de gekste sprongen, klauterden overal bovenop en als je ze aaide, waren ze niet bij je weg te slaan. Door die oplawaai van Juulke, werd ik voorzichtig. Toen ik het mijn buurvrouw vertelde, zei ze: “Jíj moet de baas zijn. Pak hem stevig aan. Geef hem meteen een knietje in zijn buik en zet een keel op. Hij moet weten dat schoppen niet mag!” Aha, ik snap het. Prof. Aap was een strenge baas. Juulke liet het wel uit zijn paardenhoofd om hem te schoppen. En ik? Ik ben gewoon een softie. Eigen schuld, dikke bult (op mijn been). Ik hoop dat hij volgend jaar weer een tijdje komt logeren. Dan pak ik hem anders aan. Hij mij misschien ook. Hij heeft behalve sterke poten ook grote tanden!
(Foto’s Prof. Aap)

Zomer 2019

“Heb je nog niet genoeg werk met die tuin?” riep Prof. Aap, toen ik zei dat een tuinkas me leuk leek. Want dan kon ik mijn oude hobby weer oppakken: met zaadjes en plantjes prutsen. Prof. Aap zag de bui al hangen. Want ja, wie moet het grondwerk doen en de kas bouwen? Hij natuurlijk!
In het vroege voorjaar ging Prof. Aap aan de slag. Ik wist welke kas ik wilde en waar die moest komen. Het passen en meten kon beginnen. Zo´n kas moet waterpas staan. Maar de grond liep schuin af, dus moest er grond weggeschept en verplaatst worden. Kruiwagens vol! Zwaar werk want de grond was knoerthard en zat vol kiezelstenen. Kom daar maar eens doorheen met je schepje. “Wie weet liep er in de Romeinse tijd een weg van kiezels door jullie tuin”, zei een kennis. De plek leek op een middeleeuwse afgraving. Het was een uitputtingsslag. Arme Prof. Aap. Hij viel in die weken een paar kilo af. Maar… 12 mei stond de tuinkas er. Precies op mijn verjaardag. Hoera! Vanaf die dag begon het zaaien en planten. Sindsdien kijk ik elke dag met ogen als schoteltjes. Wat een wonder! Van een saai grasveld naar een jungle met tomaten, komkommers, bonen, courgettes en metershoge zonnebloemen. Toen er op een dag koolwitjes in de kas rond m’n hoofd fladderden, dacht ik: Prachtig, vlinders in de kas! Tot in mijn broccoliplanten vette rupsen rondliepen. In één nacht tijd stonden er alleen nog een paar bladnerven. Dom dom dom, dat ik daar niet aan had gedacht. En veel te laat gezien, want die groene vreters vallen tussen al dat groen niet op. Voor koolwitjes is de kas nu verboden terrein. Niet voor Prof. Aap, die is eregast. Hij is weer aardig op gewicht en wacht met angst en beven op mijn volgende "project". 

  (Foto's DM + Prof. Aap)

Lente 2019

In onze tuin staat een metershoge populier. Eigenlijk hoort zo’n reus niet in een tuin. Een populier kan meer dan 100 jaar oud worden en 40 meter hoog. Alleen als hij alle ruimte heeft, langs een rivier of in een weiland, kan hij mooi uitgroeien. Bij ons staat hij vlak bij schuurtjes en hekken. Dat was al toen we hier kwamen wonen. Stormt het, dan houden we ons hart vast. Piepend en krakend deint hij heen en weer. Angstaanjagend is dat! Geregeld breken zware takken af. Dan denk je: zou onze reus de 100 wel halen?
Zeven jaar geleden belden we voor het eerst de boomsnoeier. De populier werd gekandelaberd. Dat heet zo, omdat de boom de vorm krijgt van een antieke kandelaar. Dit jaar ging opnieuw de kettingzaag in onze reus. In die zeven jaar waren sommige takken 14 meter gegroeid. en die kunnen opeens afbreken. Een reus snoeien is een vak apart. Je moet lef hebben. Het is klimmen en klauteren en in rare standjes hangen. Acrobatiek van de hoogste orde, zonder vangnet. Er komt veel vakmanschap bij kijken. De stammen en takken moeten de goeie kant op vallen. Niet op onze schuurtjes en hekken en zeker niet op de helper beneden, die met een touw de takken in de goeie richting trekt. Wordt er verkeerd ingezaagd, dan kan zo’n zware tak plotseling wegdraaien en zoef… de boomsnoeier wordt uit de boom gekatapulteerd. Op de foto de allerlaatste tak. Toen deze om was (en precies goed terechtkwam) gaven we die stoere klimgeit een applausje. Iedereen was opgelucht. Onze gekortwiekte reus kan nu weer groeien. De eerste takjes met blaadjes zijn er al. Over een jaar of zeven… ja, dan is het weer tijd voor de kapper. (Foto DM) 

Winter 2019

Het begon allemaal in januari 2015. In mijn tuinhuis woonde toen de familie bosmuis. Die familie groeide en groeide (klik hier). Hoe leuk bosmuizen er ook uitzien - kraagoogjes, grote oren, lange staart - ze moesten verhuizen. Ik ving ze met een inloopval en liet ze een paar veldjes verder vrij. Vier van die bosmuizen mochten logeren op mijn werkkamer: in een mooie, grote kooi met twee slaaphuisjes. Ze sliepen altijd gezellig bij elkaar. Van de pinda’s, tamme kastanjes en stukjes groente legden ze voorraadjes aan. In de slaaphuisjes lag altijd een mooi bergje. Lege pindadoppen gooiden ze de deur uit. In de tijd dat er een mannetje bij zat (die was iets forser), brak af en toe de hel (of het paradijs?) los. Wilde achtervolgingen: het was paartijd. Maar jonkies heb ik nooit gezien. Meneer bosmuis legde na anderhalf jaar het loodje. Wie weet hadden zijn drie vrouwen hem uitgeput. Sindsdien was het een stuk rustiger in de kooi. Op de foto's zie je mijn laatste bosmuis. Ze lag op 29 januari 2019, na een logeerpartij van ruim vier jaar, bij de ingang van haar slaaphuisje. Dood. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik haar wilde oppakken, ging opeens haar borst op en neer. Met lange tussenpozen zuchtte ze nog een paar keer… en toen niet meer. De avond ervoor at ze nog een pindaatje uit mijn hand. Ook had ze ’s nachts nog aan een stukje witlof geknabbeld en een pinda in haar slaaphuisje gelegd. Ze was dus tot op het laatst vol goeie moed. Daar ben ik blij om. Geen langzame of pijnlijke aftakeling. Ze kreeg wel ouderdomsverschijnselen: een paar kale plekjes op haar rug en stramme pootjes. Maar ze kon nog steeds in een mandje klauteren dat aan het plafond van haar kooi hing. Daar legde ik af en toe pinda’s en kastanjes in, die ze dan diezelfde nacht eruit viste en naar haar voorraad sleepte. Voor een bosmuis is ze stokoud geworden. In de natuur leven bosmuizen hooguit een paar maanden. Jonge muizen overleven de winter vaak niet. Mijn bosmuis is ruim vier jaar geworden. Ze leefde lang en gelukkig. Zonder gevaar en altijd eten bij de hand (poot). Wat ik me weleens afvraag: was ze in de natuur misschien toch gelukkiger geweest? Met een kort en meeslepend leven, vol angst en gevaar, maar wel in vrijheid? Ik weet het niet.
(Foto's DM) 
 

December 2018 

In 2018 belandde ik, samen met prof. Aap, in de Charles Dickens Kapel (kapel = orkestje) uit Brunssum. De dirigent zei op de eerste oefenavond: “Ditte, laat je banjo maar thuis, bewaar 'm maar voor de Hillbilly’s.” Kennelijk deed de banjo pijn aan zijn oren. De Charles Dickens Kapel speelt alleen kerstliedjes. Een banjo klinkt kil en past niet zo bij kerst. Dus pakte ik mijn gitaar. Verkleden vind ik leuk en dat doet dit orkestje zoals je ziet. We hijsen ons in lange rokken, doen strikken om en zetten een hoed op. Zo was de mode in de tijd van Charles Dickens (1812-1870), een Engelse schrijver. De Charles Dickens Kapel bestaat een jaar of tien. Van september tot begin december is het oefenen. Daarna gaat de groep op tournee langs verzorgingshuizen. Wat een verschil met de Sjpek en Ei Kapel waarmee prof. Aap en ik carnavalsmuziek en schlagers spelen! Al die oudjes gaan uit hun dak: zingen, klappen, zwaaien, hossen, polonaise! Bij de Charles Dickens Kapel zit het publiek ontspannen en vredig op zijn stoel en hapt in een stukje kerstbrood. Soms zingt iemand zachtjes mee. Op ons repertoire staan meer dan 40 kerstliedjes: Jingle bells, Rudolph the red nosed reindeer en ook oude liedjes zoals Stille nacht. We speelden de (kerst)sterren van de hemel. Iedereen blij en in kerstsfeer. Wat wil je nog meer? Prof. Aap en ik doen in 2019 weer mee.

Augustus / September /oktober 2018

(Foto Prof. Aap) 
Kijk eens wat een mooie koeiendrol! Die poepende koe liet mij trots haar achterste zien toen ik langs de Worm wandelde: een snelstromende beek met ijsvogels, bevers en een wilde begroeiing langs de kant. Prachtige natuur in de buurt waar ik woon. De koe, een Galloway, stond dwars op het pad en was niet van plan opzij te gaan. Ze moest eerst wat kwijt en dat deed ze op haar gemak. Gelijk heeft ze! Daarna sjokte ze verder en verdween in het struikgewas. Galloways zijn ruige, imposante dieren, die in natuurgebieden hun kostje bij elkaar scharrelen. Ze eten van alles: bloemen, planten, bladeren, takjes, schors, kleine boompjes... Zo groeit het natuurgebied niet dicht. Die gevarieerde voeding zorgt voor stevige drollen. Heel wat anders dan de drollen van de 1.7 miljoen melkkoeien die Nederland rijk is. Melkkoeien krijgen een ander menu waardoor ze kledders van koeienvlaaien schijten. Zo'n Galloway geeft minder melk dan een melkkoe, maar ze draait wel mooie, dikke drollen uit haar achterwerk! 

Mei / Juni / Juli 2018

(Foto DM) 
Ra ra, wat zie je op de foto? Een schilderij in tinten groen? Een wandelkaart vol kronkelpaadjes? Het is het allebei! Achter in mijn tuin staat een oud, houten schuurtje met een lek dak. Hoge bomen eromheen. De bladeren houden de zon tegen, het is er vochtig. Voor slakken is die plek een paradijs. Tegen de avond komen ze aangekropen. Blote slakken zonder huis. Er zit een laagje alg op de wanden van de schuur. Daar zijn die naaktslakken gek op. Met een slakkengangetje klimmen ze loodrecht omhoog. Ondertussen schrapen ze met hun raspmond de algen eraf. Zo laten ze elke nacht nieuwe sporen achter. Je ziet precies hoe ze hebben gelopen. Geen rechttoe rechtaan paadjes. Die wand schoonboenen doe ik niet. Ik ben geen kunstbarbaar. Dit slakkenschilderij past in elk modern museum. Mensen zouden met open mond staan te kijken: “Ahhh vet cool… uniek… te gek! Van welke geniale schilder is dit meesterwerk?”

December / Januari / Februari 2018

Mijn kippenfamilie is multiculti. Vier kippen van verschillende rassen. Die bruine, vooraan op de foto, is een buitenlander, uit Sussex, een Engels ras. De grijswit gevlekte (die kleur heet gek genoeg "koekoek") is een Hollandse blauwe, die ook wel Noord-Hollands hoen heet. Een kippenras uit Noord-Holland. Beide dames zijn vorig jaar geboren en leggen bijna elke dag een ei. Zelfs heel de winter door. Het zijn bijdehante kippen. Ze komen altijd als eerste op me af gerend: ha, daar komen lekkere graantjes aan... De twee andere kippen zijn groot en traag. In het midden staat de Welsumer, van oorsprong uit Welsum, een dorp in Overijssel. Die pikzwarte met rode kam en lellen is de Australorp, een Australisch ras. Toen ik die twee kocht, waren ze niet meer zo piep. Daardoor zouden ze minder eieren leggen, maar dat kon me niet schelen. Ze zijn mooi, punt uit. Mijn vier multiculti dames kunnen het goed met elkaar vinden. Ze maken geen ruzie en pikken nooit naar elkaar. Die zwarte Australorp is een merkwaardig beest, dat wel. Mevrouw vertikt het om 's avonds met de andere kippen op stok te gaan. Ze gaat pitten in het legnest. De volgende ochtend ligt er dus poep in het nest! Niet lekker als haar vriendinnen daar eieren leggen, of ik moet voor dag en dauw uit bed om het nest te verschonen! Ik zou die Lorp wel even leren hoe het hoort. In het begin pakte ik haar, als het donker was, uit het nest en zette haar resoluut op de zitstok. "Zo, dit is jouw slaapplek." Ze bleef dan keurig zitten. Dat beetpakken vond ze denk ik niet echt leuk, hoewel ze geen kik (= tok) gaf. Het gaat nu inmiddels zo. Ik loop 's avonds het hok in. Het licht schiet aan. Mevrouw kijkt op, stapt onmiddellijk uit het legnest, rent naar de zitstok, springt hup op de stok en gaat slapen. Je gelooft het of niet, maar dit gaat al maanden zo. Elke avond ga ik dat hok in en hoop dat ze op stok zit. Nee hoor. Elke keer hetzelfde liedje: ze zit in het legnest. Ik probeerde van alles. Ik heb het nest een paar keer dichtgemaakt, zodat ze er niet in kon. Toen ging ze (uit protest?) ergens op de grond slapen. Dat vond ik zielig, op zo'n koude vloer. In het begin dacht ik: als ik volhou en haar elke avond uit het legnest jaag, zal ze het wel leren. Misschien denkt mijn kip hetzelfde: als ik volhou, zal Ditte het op een dag wel leren dat ik het liefst in het legnest slaap. Zou die Australorp zó slim zijn? Of is ze gewoon, net als ik, hardleers? Snap jij er wat van? Ik niet! Maar om nu naar een kippenpsychiater te gaan... want wie is er hier gek? (Foto's DM) 

Oktober / November 2017

Thé Tjong-Khing tekent elke dag. Al meer dan 80 jaar. Hij illustreert kinderboeken. Zijn illustraties hingen levensgroot in Heerlen op een tentoonstelling. Moet je die kleine Assepoester zien op die o zo grote, lange, rode trap. En die lamp! Het is net of-ie echt brandt. Ja, Khing (dat is zijn voornaam) kan er wat van! Vanwege die tentoonstelling kwam hij naar Heerlen om een lezing te geven. Ik erheen met een groepje Limburgse illustratoren, voor wie hij een lichtend voorbeeld is, de ‘grote meester’. Khing vertelde over zijn werk. Het liefst tekent hij drama’s: moord, doodslag, ongelukken, valpartijen, ruzies... Twee mensen die een praatje maken: niks aan! Er moet iets gebeuren. Het was indrukwekkend om hem live te zien tekenen. Eerst tekende hij een baby. Door steeds lijntjes weg te gummen en toe te voegen, veranderde de baby in een kleuter, in een zesjarige, in een puber... en uiteindelijk was die baby een oude man met een stok.
Voordat de lezing begon, drentelde Khing door het gebouw. Ik liep op hem af en zei dat ik een boek van hem had meegenomen. Of hij wilde signeren. Hij ging meteen zitten en toverde een pen tevoorschijn. Het was duidelijk dat hij liever tekende dan dat hij wachtte tot hij het podium op moest. "Wat voor hobby's heb je?" "Schrijven", zei ik. "Over de natuur." Dat was niet het goeie antwoord. Nee, hij bedoelde andere hobby’s. Dus ik stak van wal: muziek maken, de natuur in, wroeten in de tuin, ik ben gek op kleine beestjes... "Ho ho, ik weet genoeg. Ga maar even op die kruk zitten, met je gezicht naar opzij." Toen begon hij te tekenen. Zijn vrouw keek nieuwsgierig mee. Khing observeerde me van kop tot teen. Keek naar mijn broek (zwart) en mijn schoenen ("hm, een zool met een licht randje").

Toen hij klaar was: "O, de griffels en de gouden uil moeten er nog bij. Maar… ik weet niet hoe ik die uil moet tekenen. Hij is van goud hè?" Hup, hij krabbelde twee griffels onder mijn arm en een uil met een stralenkrans. Kijk, zoiets kun je maken als je illustrator bent. Een illustrator van goud. (Foto's Prof. Aap) 

Juli / Augustus / September 2017

Bij mijn keukenraam hangt onze snackbar voor vogels. Kool- en pimpelmeesjes vliegen af en aan. Zo ook de bonte specht en soms een ekster. Die hakken erop los, maar de snackbar is hufterproof. Vet en graantjes vallen tijdens de maaltijd op de grond. Dat weten de heggenmussen. Zij zijn de schoonmaakploeg. Ze scharrelen driftig rond en ruimen de restjes op.
Deze zomer kreeg onze snackbar een nieuwe klant. Eentje die klimt als de beste: mevrouw de bosmuis. Kraaloogjes, grote oren, lange staart. Ze klauterde vakkundig langs de gladde, metalen staven omhoog om haar buikje te vullen. De mezen keken raar op en fladderden opgewonden om haar heen. Wat is dát voor vreemde vogel! Weg jij! De muis knabbelde rustig haar buikje vol. Ook zij wil een kant en klaar snackie in haar bekkie! (Foto Prof. Aap) 

Maart / April / Mei / Juni 2017

(Foto's DM) 
Metselbijen zoeken diepe gaatjes. Daarin bouwen ze hun nest. Vaak in een holle stengel van riet of bamboe. Maar... ook in de ronde gaatjes van mijn tuinslanghouder! Helemaal achter in het gaatje legt de metselbij een kluitje stuifmeel met daarop haar eerste eitje. Ze metselt een muurtje van vochtig zand of leem. Een piepkleine, afgesloten kinderkamer. Daarna haalt ze nieuw stuifmeel. Ze legt een tweede eitje en metselt een tweede muurtje. Dan weer stuifmeel met een eitje en het derde muurtje. Piepkleine kinderkamers op een rij. Dat gaat zo door tot helemaal vooraan. Daar komt het laatste muurtje: de voordeur. Die blijft in de herfst en de winter gesloten. Zie je op de foto dat er al een paar deuren dicht zijn? De larven die uit de eitjes komen eten het stuifmeel en verpoppen. Pas volgend voorjaar knagen ze de deuren open en vliegen als jonge metselbijen de wijde wereld in. Metselbijen zijn zachtaardig en… superbelangrijk. Ze bestuiven heel veel bloemen. Vooral de bloemen van fruitbomen. Appels, peren, kersen. Zonder metselbijen geen goeie oogst. Wat mij betreft mogen ze overal in mijn tuin gaatjes dichtmetselen.

Januari / Februari 2017

Even voorstellen: de Sjpek en Ei sjpaskapel uit Heële (= Heerlen). Sjpas komt van het Duitse Spass en betekent plezier en gekkigheid. Kapel is een mooi woord voor orkestje. Sjpek en Ei is een ongeregeld zootje muzikanten, dat voor vrolijkheid zorgt. Sinds vorig jaar mei spelen Prof. Aap en ik mee. Prof. Aap op de tenorsax en ik op de banjo. De 11de van de 11de maand, 11 november dus, begint het carnavalsseizoen. Sjpek en Ei speelt carnavalskrakers en meezingdeuntjes, dus vanaf november vorig jaar was het topdrukte. We deden mee met het Heerlense Sjlagerkonkoer (= een Limburgse-liedjeswedstrijd; klik hier). Niks gewonnen. Maar... meedoen is leuker dan winnen, want anders waren we per ongeluk beroemd geworden! Met de Stadsprins en zijn Raad van 11 kwamen we op allerlei scholen. Alle kinderen verkleed en geschminkt in polonaise achter ons aan. Dat is weer eens wat anders dan een schoolbezoek met een zware tas boeken. Ook speelden we in zalen vol bejaarden. Overal waar we kwamen, gingen die oudjes uit hun dak. Ze hosten, zongen en hingen van enthousiasme in de gordijnen. Ze zeggen dat de kinderen van tegenwoordig zo druk zijn. Nou, bejaarden kunnen er ook wat van. Die krijg je echt niet stil! Af en toe ploften ze neer om uit te hijgen. Dan toeter je even in hun oor of ik geef een ram op de banjo. Hup, ze springen weer overeind om sjpas te maken.

December 2016

Een op afstand bestuurbaar engeltje... een van de leuke kerstkaarten die ik ontving. Zoiets had ik met kerst best willen zien! De tekenaar is Gerhard Glück. Wel eens van gehoord, maar ik kende hem niet goed. Dus even op internet zijn naam ingeklopt. Ze noemen hem een 'Meister der Komischen Kunst' (in het Duits, want hij is Duitser). Hij maakt cartoons voor kranten, tijdschriften en boeken. Vaak grappig en origineel. Vanaf deze kerst heeft hij er een fan op afstand bij, niet bestuurbaar! (Cartoon Gerhard Glück) 

November 2016

Een wespennest volledig uitgegraven en geplunderd. Dat had ik nog nooit gezien! Overal lagen stukken raat. Welk dier heeft dat gedaan? De das valt af. Die woont niet in mijn tuin. De wespendief valt af. Die vliegt hier niet. Een marter misschien? Die voelt zich bij mij thuis. ´s Avonds schiet hij langs m'n raam en kijkt nieuwsgierig naar binnen. Maar of een marter wespennesten uitgraaft? Ja! Ik vond een YouTubefilmpje met het bewijs. Ik hou het op een marter. Ik zou het anders niet weten. Bij het filmpje stond dat die marter zijn buikje vult met honing. Maar dat klopt niet. Wespen leggen geen honingvoorraad aan zoals bijen. Daarom gaan wespen in de winter dood. Ze hebben niets te eten. Marters eten de larven die in dat nest zitten. Wat zijn marters slim. Ze zien wespen via een gaatje de grond in- en uitvliegen en weten: als ik hier graaf, kom ik bij een eersteklas restaurant met heerlijke, voedzame snacks. Netjes opgediend in zeshoekige raten. (Foto Prof. Aap) 

September / Oktober 2016

Een slaperige uil? Nee, een bevroren uil! Op de foto is hij net uit de diepvries. Toen hij nog warm maar dood was, vond mijn zangvriendin hem in haar tuin. Er zaten twee pluimpjes op zijn kop. Zij dacht: dat lijkt een oehoe! Maar een oehoe is een maatje groter. Het bleek een ransuil. De dode uil verhuisde van haar tuin naar de vriezer. Ik mailde Frans, een dierenarts met als hobby dieren opzetten. Laatst gaf hij me nog drie opgezette teken. Beter een opgezette teek cadeau, dan een levende teek! "De uil die ik eerder opzette, daar kwam de mot in," mailde Frans terug. En zo reden we, met koeltas op de achterbank, naar mijn zangvriendin met haar bevroren uil in de vriezer. Hij kwam er verfomfaaid uit. "Als de uil ontdooid is, zie je pas goed hoe zijn conditie is," zei Frans geruststellend. "Maar eerst moet ik naar de politie om hem te laten registeren. Dat is verplicht bij beschermde dieren. Anders mag ik hem niet in huis hebben en opzetten." Nu maar hopen dat deze ransuil zó ranzig smaakt, dat de motten hem niet lusten! (Foto DM)

Juli / Augustus 2016

(Foto's Prof. Aap)

Wat een uitputtingsslag! Na een worsteling versloeg ik een slang van tientallen meters! Zijn naam is gele plomp. Hij is familie van de waterlelie: grote bladeren en gele bloemen. Zo'n 15 jaar geleden zette ik een mini gele-plompplantje in de vijver. Hij had het meteen naar zijn zin. Elk jaar meer bladeren en bloemen. En maar groeien en jonkies maken... Tot de vijver was volgeplompt. Je zag nauwelijks nog water. Diep onder water kronkelden zijn dikke, geschubte slangenwortels. Je raakt erin verstrikt als je zo'n gele plomp te lijf gaat. Trek hem maar eens op het droge! Dat is sjorren en slepen en veel spierballenvertoon. De staart van de slang kreeg ik niet te pakken. Dus écht verslagen is hij niet. Hij is en blijft de baas en groeit weer aan. Nou ja, over 15 jaar zien we wel. Eens kijken hoe het dan met die woekeraar gaat... en met mijn spierballen (die moet ik nu wel blijven trainen). 

Juni 2016

Laatste nieuws! De familie Eend (zie april/mei) is met de noorderzon vertrokken. 's Morgens zijn moeder eend en haar 9 kuikens nog gevoerd. Een paar uur later was de hele familie spoorloos. 
Tien jaar geleden bivakkeerde er ook een eendenfamilie in mijn vijver. Moeder eend en 12 eendjes. Ook zij verdwenen na een paar weken. Het zal zo horen. Hoe goed ze het hebben, ze gaan de wijde wereld in. Ze willen wat beleven. Nou, dat zullen ze zeker! Nog zo klein en niet kunnen vliegen... hoe loopt dat af? Ik hou m'n hart vast. (Foto DM)

April / Mei 2016

(Foto's Prof. Aap)

Verborgen tussen de struiken langs mijn vijver, legde moeder eend elke dag een ei. Elf in totaal. Ze broedde en broedde, vier weken lang. En op een zonnige lentedag plonsden er 9 eendjes in de vijver. Ze had het strikt geheim gehouden. Niemand had iets in de gaten. Ik ook niet. Ja, er zwom wel eens een eend in de vijver. Maar dat gebeurt het hele jaar door. Die eend vliegt dan weer weg. Zij blijkbaar niet. In het nest bleven twee eieren achter. De volgende dag waren ze verdwenen, meegenomen door een rover met knorrende maag. Moeder eend is waakzaam. Als we de jonkies voeren op het terras, eet ze niet mee en staat ze op de uitkijk. Zodra er een grote vogel overvliegt, kwekt ze de eendjes bij elkaar. Pijlsnel waggelen ze het water in. Uitrusten en slapen doet de eendenfamilie op een eilandje in de vijver. Na een dag of drie vloog moeder eend weg en liet haar kleintjes alleen. Een kwartier later kwam ze terug met een mannetje achter zich aan. Alsof ze hem naar de vijver had gelokt: 'Kijk, hier is je nageslacht!' Meneer had het gauw bekeken. Eendenmannetjes laten alle zorg graag aan de vrouwtjes over.                                                                                       

                                                                   

Januari / Februari / Maart 2016

Een onuitroeibaar plantje: veldkers! Mijn tuin staat er elk jaar vol mee. In juni, als de zaadjes rijp zijn, hoef je maar tegen dat plantje te tikken en er springen honderden zaadjes weg. Overal schiet dat onkruid nu weer de grond uit. Afgelopen tijd schreef ik een boekje over wildplukken (= iets wilds plukken en opeten). Als je daarover schrijft, ga je zelf ook wildplukken. Dus proefde ik een paar blaadjes veldkers. Hé, maar die zijn lekker! Pittig, peperig, een beetje radijsachtig. Op internet stond dat veldkers hartstikke gezond is. In de winter zijn de blaadjes jong en op hun best. Hup, in de sla, in de soep, in de kruidenboter, in de wokpan. Een broodje kaas en wat veldkers erop, heerlijk. Vroeger ging de veldkers naar mijn geiten. Vanaf nu ga ik zelf grazen. Mèhhh.
(Foto DM)

November / December 2015

Ik kwam een vreemde pan tegen. Een  'ontsapper'. Ik kende 'm niet, maar nu wel. Een super-uitvinding! Hij bestaat uit drie pannen op elkaar. De bovenste pan is een pan met gaatjes, daar gaan mijn appeltjes in. In de emmers zit het laatste restje van m'n appelboom. In de onderste pan moet water. Zodra het water kookt, trekt de waterdamp omhoog door de appels en die 'ontsappen'. Hun sap druppelt dan, via de gaatjes, in de middelste pan en stroomt uit het slangetje hup de fles in. Appelsap dat je lang kunt bewaren. Ik heb ook druivensap gemaakt. Allerlei fruit kan in die pan. Wie weet wat nog meer! Ik ga experimentjes doen. Iemand noemde die pan een piemelpan. Heel wat leuker dan 'ontsapper'. Soms is het inderdaad gepiemel. Die piemelslang wordt gloeiend heet door het sap en springt vrolijk uit de fles. Help! Mijn ontsapper is een ontsnapper!

(Foto Prof. Aap) 

September 2015

(Foto Prof. Aap) 

De plantengroei in mijn vijver moet ik indammen. Anders groeit de vijver dicht. In mijn waterdichte vijverpak sta ik te knippen en te sjorren. Het leukst vind ik al het gefladder en gekrioel om me heen. Libellen, vlinders, schrijvertjes, waterslakken, waterspinnetjes en -kevers, jonge salamanders... Ook dikke, groene kikkers op de leliebladeren. Ze blijven rustig zitten, al ben ik vlakbij. Ik zou ze een kusje kunnen geven. Maar... ik heb al een prins. De bodem van de vijver loopt schuin af en is hier en daar spiegelglad. Schuifelend probeer ik mijn evenwicht te bewaren. Laatst zei iemand: "Pas maar op met dat visserspak van je. Als je valt, loopt dat pak meteen vol water en kom je niet meer overeind. Je zinkt als een baksteen naar de bodem." Ik moet dus oppassen. Als ik val, geef ik die kikkers toch maar snel een kusje. Dan zit de vijver vol met prinsen die me redden. Komt goed!

Juli 2015

Vanaf de bovenverdieping van ons huis kijken we over het veld waar de kippen lopen. In de verte zien we een grote bruine poes door het gras sluipen. Maar wat heeft-ie een enorme staart! O nee... het is geen poes! Het is een vos! Zomaar op klaarlichte dag en onze kippen scharrelen overdag vrij rond. Als een dolle rennen we naar beneden en zien de staart van de vos nog net over het hek verdwijnen. Voorzichtig kijken we om ons heen. Ach, kip Grijsje ligt dood op het terras. En kijk daar: Bruintje ligt dood in de ren. Zou Zwartje zich verstopt hebben? In de verte bij de pruimenboom wappert eenzaam een bergje zwarte veren. Ook Zwartje is naar de kippenhemel. Het is in een mum van tijd gebeurd. De kippen hebben geen kik (en geen kakel) gegeven, wat ze altijd doen bij gevaar. Ze lagen er vredig bij. Een druppeltje bloed bij hun hals. De vos had ze vakkundig in hun nek gebeten. Einde van mijn leuke kippenfamilie. Dag kippen...
(Foto Prof. Aap) 

Na afloop liep ik door het gras. Bijna trapte ik in een verse drol (met krul). Een vossendrol. Zie je die kersenpitten? Vossen zijn alleseters en eten in de zomer veel fruit. Die drol doet me denken aan een politieagent die vertelde dat dieven soms zó nodig moeten poepen, dat ze het niet kunnen ophouden. Waarschijnlijk door de stress. Mensen bij wie is ingebroken vinden dan een mensendrol in hun huis (bv. midden in de kamer) of ergens in de tuin. Misschien had de vos ook stress en moest hij accuut poepen. Of hij wilde zijn gebied met een mooie drol afbakenen: 'dit kippenweitje is verboden voor andere vossen.' Hoe dan ook, hij liet een souvenir achter. Met een luchtje.
(Foto Prof. Aap) 

Mei / Juni 2015

(Foto Prof. Aap) 

Elk jaar zwemt er in de lente een eendenpaar in mijn vijver. Mannetje en vrouwtje komen op een dag aanvliegen en landen met een grote plons. "Hallo, daar zijn we weer!" Ze zwemmen rond, duiken tussen de waterplanten en slobberen allerlei lekkers naar binnen: eendenkroos, algen, insecten, ook mijn kikkervisjes. Vaak maken ze samen een wipje. Ze blazen na afloop uit en poetsen hun veren. Met luid gesnater vertrekken ze weer: "kwaaaak... tot morgen!" In al die jaren is er bij de vijver één keer een nest met eieren uitgebroed. Dit jaar hield het vrouwtje het na 3 eieren (in plaats van 10-15) voor gezien. Twee meter boven het nest hangt in de boom een voederhuisje waar eekhoorns pinda's halen. Eekhoorns lusten op z'n tijd een eitje of een jong vogeltje. Wegwezen, zal moeder eend hebben gedacht. Hier ga ik mijn kinderen niet grootbrengen! Ze is verhuisd naar hopelijk een betere plek. Het voederhuisje is inmiddels ook verhuisd. Wie weet volgend jaar... komt ze het nog eens proberen.

Maart / April 2015

Dierentuinen... hoera, ik ben er gek op. Toen ik 'IJsberen en andere draaikonten' schreef, bezocht ik er heel wat. En nog steeds: waar ik ook kom, ik kijk eerst of er een dierentuin in de buurt is. Het is toch super dat je voor pinguïns niet met een bootje naar de Zuidpool hoeft te peddelen. Of voor stokstaartjes het vliegtuig moet pakken richting Afrika. Zonder verre reis kun je op safari. Zoals in Artis. Na een paar uurtjes met het openbaar vervoer ben ik er. Toen Artis 175 jaar bestond, hebben ze een leuk boek gemaakt met verhalen, versjes en tekeningen van allerlei schrijvers en tekenaars (zie het Hoera-omslag). Van mij staan er ook een paar dierentuinverhalen in. Kijk maar in de bieb, daar staat het boek. Als je dit boek leest, hoef je de deur niet uit en lijkt het of je tussen de dieren in de dierentuin loopt.


(Samenstelling Joke Linders, € 14,95)   

Januari / Februari 2015

(Foto Prof. Aap) 

Hé, een muisje in mijn tuinhuis! Een dag later: twee muisjes! Die eerste nam een familielid mee. Voor je het weet, is je tuinhuis een vrolijk familiehotel. Muizen zijn leuk maar ze poepen en piesen en ze knagen gaten. Dus ik op muizenjacht. Stukje kaas in de muizenval en... meteen hebbes, een bosmuis! Schattig om te zien: grote oren, slimme kraaloogjes en een snuitje met lange snorharen. We keken elkaar nieuwsgierig aan. De muis had honger. Ik gaf hem een pindaatje en noemde hem (natuurlijk) Piep. Een eind verderop liet ik Piep vrij, in de buurt van de composthoop tussen de struiken. De vraag is: kan een bosmuis de weg terugvinden? Dat wilde ik weten. Piep-2 in de muizenval kreeg van mij een drupje oranje nagellak op zijn vacht. Ook hij verhuisde richting composthoop. Een paar dagen later... de derde bosmuis in de val. Precies op de plek van dat likje nagellak, had die muis een klein kaal plekje. Ik geloofde mijn ogen niet. Was het Piep-2? En dat kale plekje? Mogelijk had hij (of een ander, Piep-1?) die haartjes uit zijn vacht geknaagd. Of was het stom toeval? Wie zal het zeggen? Inmiddels is mijn buit opgelopen tot 7 bosmuizen. Misschien wel de hele familie. Wie weet zijn ze vertrokken, want de muizenval blijft leeg. Maar de val staat er nog. Ik ga morgen weer eens kijken.

November - December 2014

Kip Kakel, oud en in haar laatste dagen...  (Foto Prof. Aap) 

In memoriam: kip Kakel Kip Kakel was mijn lievelingskip. Zodra ze me zag, begon ze opgewonden te kakelen. Ze kwam met fladderende vleugels aangerend. Als een dolle. Elke dag gooi ik wat graantjes in het gras. De andere kippen beginnen dan meteen te pikken. Kakel deed dat niet. Die at het liefst uit mijn hand. Altijd kon ik haar oppakken en zachtjes aaien. Een knuffelkip. Ze zorgde zonder gekrakeel voor rust en orde in mijn kippenhok. Tijdens haar jaarlijkse broedse periode zat ze gewoonlijk drie weken op het nest. Maar dit jaar nam ze de tijd. Alleen voor eten en drinken kwam ze er even af. Na een week of acht heb ik een paar stenen in haar nest gelegd. Het moest maar eens afgelopen zijn, want alle dagen in je nest blijven liggen... Daarna scharrelde ze weer buiten in het zonnetje. Toch was ze niet de ouwe Kakel. Ze legde nog precies één ei en dat was het. Steeds vaker sliep ze in het laag gelegen legnest. Klimmen naar de hoge zitstok viel te zwaar. Haar gekakel klonk zachter en zachter. Rennen deed ze niet meer. Ook leek het of ze geregeld van het padje af raakte. Ze kon minutenlang naar een muur staren, waar echt niets te zien was. Of ze bekeek de graantjes in mijn hand alsof ze niet wist wat ze ermee aanmoest. Ik vond haar een keer in de schemering ergens in het gras, terwijl de andere kippen al lang op stok zaten. Ik moest haar naar het nachthok dragen. Langzaamaan werd duidelijk... mijn lieve kip Kakel was niet alleen oud maar ook dement. De andere kippen behandelden haar nog steeds met ontzag. Tot het laatst toe bleef zij de opperkip. Op een morgen lag ze vredig, maar dood in haar nest. Ik denk dat ze een jaar of 8 was. Best oud voor een kip. Kip Kakel heeft een goed leven gehad, met een mooie oude dag. En ik had, jarenlang... een onvergetelijke kip! 
                                                                   

Kip Kakel in haar jonge jaren, met kuiken  (Foto Prof. Aap)

September - Oktober 2014

(Foto Prof. Aap)

Dertien jaar lang huppelden Mekkie en Betsie in mijn geitenweitje achter in de tuin. Na hun dood (oud en versleten) bracht ik ze naar preparateur Maurice Bouten (klik hier). Inmiddels zijn ze terug van weggeweest. Ja, ze zijn veranderd. Ze missen lichaamsdelen en vanbinnen zijn ze opgevuld met kunststof.  Maar verder zijn ze echt. Hun vacht is echt, hun grappige sikje waar ik vaak aan trok, hun snuit, hun stoere hoorns, hun oren, alles is echt. Zelfs hun ogen. Maar die zijn wel van glas. Bij preparateur Bouten hangen honderden glazen ogen aan de muur. Ik mocht kiezen. Ogen met verticale pupillen, maar die zijn voor katten. Ogen met ronde pupillen, voor een hond of een kip. Ogen in allerlei kleuren. Geiten hebben horizontale pupillen: als dwarsbalkjes. Tussen al die glazen ogen vond ik precies de goeie. Voor de foto heb ik Mekkie en Betsie van de spijker gelicht. Ze hangen in mijn tuinhuisje, met uitzicht op hun geitenweitje... nu kippenweitje. Zo zie ik elke dag mijn trouwe geitenvriendinnetjes. Als ik het tuinhuisje in loop, kijken ze me aan alsof ze me gedag gaan mekkeren. Net als vroeger. Mèèèh! 

Juni - Augustus 2014

Een guitalele? Nooit van gehoord! In een gitaarwinkel zag ik 'm hangen en was meteen verkocht. Ik hou van kleine dingen: kleine beestjes, kleine plantjes én (nu ook) kleine gitaartjes. De guitalele is een kruising tussen een ukelele (die nóg kleiner is) en een gitaar. Zo'n dwerggitaartje (ca. 70 cm lang) is makkelijk mee te nemen. Toen ik kortgeleden in de bibliotheek van Tuinwijk in Utrecht was, had ik 'm bij me. 't Is wennen want er is weinig ruimte voor je vingers. Maar mijn getokkel lukt prima, al zeg ik het zelf. Ik vertelde de kinderen over kip Kuifje die geregeld naar de kapper moet, ik haalde uit het Boerenbeestenboek een kippenverhaal van stal en zong met de guitalele een liedje over tante Nel. Die tante Nel ging steeds meer op kip Kuifje lijken, maar dan met rode veren. Aan het eind van het liedje legt tante Nel een prachtig groengespikkeld ei. Ze is als kip heel tevreden. Net als kip Kuifje. Vooral als zij netjes geknipt is en de kuif niet meer voor haar ogen zwiept.

April - Mei 2014

In April, rond Pasen, klonk in ons land zo'n  150 keer de Matthäus Passion. Een bijbels verhaal, in 1729 op muziek gezet door Johan Sebastiaan Bach. Oude muziek... maar een gouwe ouwe. Veel mensen vinden die ouwe topper het mooiste en geniaalste stukje muziek dat ooit is gemaakt. Ik kende het niet goed. Prof. Aap luisterde er vaak naar, ik niet. Maar nu kan ik die muziek dromen! Ik zong met 'mijn' koor de Matthäus in de Schouwburg van Heerlen. Drie maanden lang elke week oefenen. Langzaamaan steeg de spanning. Vooral bij de dirigent. Die sprong af en toe uit zijn muzikale vel. Hij riep: 'Jullie razen maar door! Jullie gaan véél te snel! Jullie moeten niet in je bóek kijken, maar naar míj; ík geef het tempo aan, niet jullie! En ik heb al 100 keer gezegd welke woorden je heel zacht moet zingen. Jullie verknállen dat stuk! Opnieuw!!!' En hup, dan begonnen we weer (en weer en weer).

Het muziekboek van de Matthäus Passion is 175 bladzijden dik. De Matthäus duurt meer dan drie uur. Het koor hoeft niet al die tijd op haar pootjes te staan. Is het koor aan de beurt, dan staat het koor op. Tegelijk opstaan, dat moesten we oefenen. De één stond op terwijl de ander nog zat. De stoelen kraakten. De dirigent deed voor hoe we mooi moesten opstaan. Ik kan dat nu netjes en beschaafd. 'Denk eraan', zei hij, 'als er gezongen wordt dat Jezus sterft, moet het MUISSTIL zijn. Blader op dat moment NIET in je muziekboek! Ga tijdens het concert nooit wild in dat boek bladeren.'

Om niets te vergeten, schreef ik van alles in mijn boek. Wanneer je hard of zacht moet zingen, of je de woorden aan elkaar zingt of los van elkaar, wanneer je even moet stoppen of ademhalen.

De schouwburg was tot de nok gevuld: meer dan 1000 mensen. Ging het allemaal goed? Ruim drie uur later klonk een uitbundig applaus. Of Bach zelf ook zo zou hebben geapplaudisseerd, weten we niet. Misschien vond hij het niks en zou hij zijn tong hebben uitgestoken (zie schilderij). Ik hoorde dat mensen moesten huilen van ontroering: zo mooi en indrukwekkend vonden ze het. Maar een oude vriend van mij viel als een blok in slaap. Die vond het saai. Toen het koor ging donderen en bliksemen (in het Duits, want Bach was Duits), schoot hij overeind. Net daaraan vooraf, zongen de sopraan en de alt dat de held van het verhaal wordt vastgebonden en weggevoerd, heel verdrietig. Daarna begint het onheilspellend te onweren. Klik hier om dit te horen en te zien.

Er zong een kinderkoor mee. In de coulissen zag ik de kinderen met elkaar stoeien. Maar toen ze moesten zingen, liepen ze braaf naar het midden van het podium; ze staan vlak voor het koor, met  witte overhemdjes aan. Ze zongen hoog boven het koor uit, als engeltjes.  

Weet je wat ook super was? Tijdens het applaus mocht ik een bos bloemen geven aan de tenor. Een pittig mannetje + buik(je). Hier loop ik (als 4e in de rij) naar hem toe... een beetje voorzichtig want zo'n podium is spekglad. Ik kwam die tenor van tevoren, tijdens de pauze, tegen. 'U krijgt van mij na afloop een bos bloemen. En eh... vindt u het goed als ik u dan een zoen geef?' Je weet niet of zo'n man daar prijs op stelt. Hij keek me aan, begon te glunderen en zei: 'Ja, héeeeeél graag zelfs!' Nou, hij kreeg drie dikke klapzoenen (én de bos bloemen). Die had-ie verdiend.

December 2013 - Maart 2014

Records van dieren: mijn zoveelste boekje in de serie Mini Informatie ligt weer in de bieb. Ik heb even geteld: het is het 56-ste deeltje dat ik sinds 1985 schreef. Ik vind het nog altijd leuk om te doen, dus ben nog niet uitgeteld. Ik maakte de afgelopen jaren een eigen mini-serie. Taal van dieren, Neuzen van dieren, Reizen van dieren, Jonkies van dieren, Hulp van dieren, Geluiden van dieren, Staarten van dieren, Records van dieren... Kijk maar als je in de bieb bent. Nu werk ik aan het boekje 'Dood van dieren', over wat er allemaal gebeurt als een dier doodgaat. Met dit laatste boekje wordt mijn mini-serie begraven. De redacteur vroeg of ik iets nieuws wilde bedenken voor Mini Informatie. Dus er komt over een tijdje een nieuwe Mini mini-serie tot leven.

Oktober / November 2013

Zoekplaatje: waar sta ik? (Foto Prof. Aap)
Mijn allereerste officiële optreden als... aanstormend koorzangtalentje . Met een daverend orkest in de schouwburg van Heerlen. De foto is het bewijs. Nee, ik ben niet die deftige mevrouw met dat zangboek onder haar arm. Zij was de solozangeres. Even goed zoeken en je ziet me ergens in een hoekje. Sinds januari van dit jaar zing (ofwel piep, galm, ...) ik bij een koor van meer dan 1oo man + vrouw. Mijn vuurdoop in het theater was hartstikke leuk en spannend. Bijna had ik van de zenuwen mijn muziekboek opgevroten en was er een brulkikker uit m'n keel gesprongen. Bij zo'n concert mag je geen parfum gebruiken, want die walm slaat op de kelen. Kleding zwart, geen laag decolleté of glitteroorbellen, dat zou de toeschouwers afleiden van de muziek. Je hebt een vaste plek. Als je met meer dan 100 man het podium opmarcheert, moet je precies op die plek van jou uitkomen. Anders wordt het een zootje. Dus het hele koor staat van tevoren in lange rijen in goeie volgorde in de coulissen. Je loopt (hopelijk) zonder struikelen het podium op en houdt allemaal je muziekboek op dezelfde manier vast. We stonden in vijf rijen op een soort brede trap. Elke rij een stukje hoger, zodat alle koorleden de dirigent  zien. Mijn plek was de derde rij rechts aan de rand (randfiguur dus). Het was even oppassen om niet door ellebogenwerk van die verhoging naar beneden te donderen. Na afloop groot applaus. Buigen? De dirigent buigt en de solisten mogen ook buigen, zoals die mevrouw in die sjieke jurk. Het koor buigt niet. Dat schijnt zo te horen. Ik moest me inhouden, want buigen vind ik altijd leuk. Dan voel ik me een echte ster!

Augustus / September 2013

Intelligentietest voor eekhoorns (Foto Prof. Aap)

Het duurde een week of drie voor de eekhoorn zijn nieuwe voerbakje ontdekte. Ik was benieuwd hoe snel hij mijn pinda's te pakken kreeg. Razendsnel! Na een korte inspectie duwde hij hup het deksel omhoog, stak er twee pootjes in en grabbelde er een pinda uit. Sindsdien komt hij af en toe een pindaatje scoren. Soms knabbelt-ie 'm ter plekke op: pinda uit het vuistje. Meestal neemt-ie de pinda mee in zijn bek. Waarheen? Op het terras ruimde ik wat aarde op bij een bloempot met geraniums. De volgende dag lag bij een andere bloempot ook wat aarde. Ik keek nog eens goed en zag dat de eekhoorn mijn pinda's verhuisd had van het voerbakje naar de bloempotten. Hij begraaft ze tussen mijn mooie geraniums. Grappig. Maar als verhuizer maakt hij er wél een zootje van!


Mei / Juni / Juli 2013

Ra ra wat zijn dat voor groene dingetjes? (Foto Prof. Aap)