Vrijdag 15 december 2006 Vandaag heb ik Marco Jeurissen benoemd in de Orde van de Duizendpoten. Die orde werd voor het eerst uitgereikt. Alleen personen met uitzonderlijk veel pootjes kunnen deze orde krijgen. Elk pootje staat voor een bijzondere prestatie. Marco Jeurissen is jong maar heeft nu al heel veel pootjes. Hij is illustrator en woont in Maastricht. In het Huis voor de Kunsten in Roermond hield hij zijn eerste solo-tentoonstelling. En ik mocht die tentoonstelling openen. Van te voren ben ik Marco's werk gaan bestuderen. Want in zo'n openingstoespraak moet je over dat werk natuurlijk iets zeggen. Die Marco Jeurissen bleek van alles te hebben gemaakt. Tekeningen voor tijdschriften en kranten, hoesjes voor heavy-metal cd's, illustraties voor een museum, afbeeldingen in een lesmethode, prints op scateboards, zelfs een gezelschapsspel. Marco kan heel knap tekenen met de pc en lesgeven doet hij ook. Met andere woorden, hij is iemand met minstens zoveel pootjes als een duizendpoot. Dus heb ik de Orde van de Duizendpoten in het leven geroepen waar Marco nu het allereerste lid van is. Als bewijs van zijn toelating kreeg hij een glimmende duizendpotenmedaille opgespeld. Kijk hem glunderen en trots aan zijn vestje trekken!







Hiernaast zie je de versierselen die horen bij de Orde van de Duizendpoten. Op elke medaille komt de naam van het nieuwe lid van de Orde te staan. De kleuren rood, geel en groen verwijzen naar een oud, traditioneel feest waar veel wordt gezongen en gedronken.

Maandag 30 oktober 2006 Oktober is de maand van de kinderboekenweek. Van de 4de t/m de 14de. Vaak zijn auteurs vóór de kinderboekenweek al bezig en ook nog erna. Dus begint de week veel eerder en eindigt veel later. Ik heb stad en land afgereisd met een tas vol boeken en spullen. Het thema was dit jaar 'Dieren', mijn lievelings-onderwerp. Op de foto hiernaast was ik beland in een ouwe boerenschuur van een zorgboerderij. Het was koud. Er was weinig licht. Ik kon nog net de letters van mijn boek zien. Er werd getimmerd en gebouwd.
Lekker beestachtig was het daar! De kinderen hielden hun jassen aan en zaten op hooibalen. 'Ja hé, daar ga ik niet op zitten', riep een jongen al bij binnenkomst. Daar zit toch allemaal poep in? Dus moest ik eerst even uitleggen wat hooi is voordat ik kon beginnen.
(Foto van Hettie Janssen, bibliotheek Horst)
 

Dinsdag 26 september 2006 De konijnen ofwel K8 (zie januari 2006 op deze pagina) zijn een 'never-ending story'. K8 = Pa Pluisoor, Ma Zwartoor en 6 jonkies. Die 6 jonkies, in januari uit hun onderaardse gang gekropen, bleken vier vrouwtjes en twee mannetjes. Dit betekende dat die twee mannetjes, die nu als Witbol en Zwartoor jr. door het leven gaan, na drie maanden apart moesten van de vrouwtjes. Konijnen kunnen vanaf dat moment al vruchtbaar zijn. Het leek me het beste om deze heren (net als hun pa Pluisoor) te laten castreren. Maar dat kan pas als ze vijf/zes maanden zijn. Dus voordat ik ze naar de dierenarts kon brengen, moesten Witbol en Zwartoor jr. nog zeker twee maanden worden geisoleerd. Oh wat wilden ze graag bij de vrouwtjes zijn. Maar ja, de vrouwtjes waren verboden terrein. Elke uitgegraven gang in de richting van de meiden gooide ik weer netjes dicht.  Precies twee dagen voor de castratie...potverdepotver...  ging hún wens in vervulling en viel die van mij in diggelen. Toen ik 's ochtends niets vermoedend de ren inkwam, lagen beide heren Witbol en Zwartoor jr. languit en tevreden tussen de vrouwtjes. Waarschijnlijk voelden ze de bijl (ofwel het castratiemes) aankomen

Zwartoor met een grote snor van strootjes

en hebben ze  de hele nacht doorgegraven om nog net op tijd hun eeuwenoude kunstje te kunnen doen. De vrouwtjes begonnen al snel na dit kunstje met strootjes te sjouwen en onder de grond een nest te maken. En in juli kwamen er 18! pluizige jonkies uit de gangen gekropen. Het was fantastisch om te zien... maar wel een beetje veel. Niet alle jonkies hebben het gered. Eentje kreeg een ongelukkige stoot met de horens van Mekkie de geit. Plof, die was dood.  Vier andere konijntjes zijn in de eerste weken door een rover te pakken genomen. Door een poes, een roofvogel of een hermelijn. Au, die waren ook verdwenen. Drie konijntjes kregen een goed tehuis bij bekenden. Dus van de 18 jonkies huppelen er nu nog 18 - 8 = 10 rond. K8 werd dus eerst K26, maar is op dit moment K18.
Witbol en Zwartoor jr. zijn inmiddels van hun balletjes afgeholpen. Ze worden door de vrouwtjes in de watten gelegd en veel geknuffeld. Af en toe maken de heren gezellig een wipje, maar dat kan nu gelukkig geen kwaad meer. Aan de dierenarts had ik gevraagd of zij een paar balletjes voor me wilde bewaren. Het ultieme bewijs!  Dat bewijs staat op de foto hiernaast. Inmiddels heb ik gezien dat bij de tien nieuwe konijntjes zes mannetjes zijn. Ze zitten al apart. Dit keer heb ik onder de grond in hun ren overal gaas gelegd. Want als er nu wéér mannetjes uitbreken, dan hou ik het zootje niet meer in de hand. Dan wordt het hier echt een konijnenbende!

Woensdag 23 augustus 2006  Slim verborgen tussen de struiken maar precies voor het huiskamerraam had een vrouwtjeseend (zie april 2006-2) stiekem een nest gemaakt. Ruim drie weken lang heeft ze stilletjes en alleen haar eieren warm gehouden tot op een ochtend... floep floep floep... er 12 eendjes uit de struiken de vijver in floepten. Daar bivakkeerde het gezin van 12 + 1 (want vader was allang gevlogen) gedurende twee en een halve week.  Verschillende keren per dag maakten de eendjes met hun moeder een ommetje door de tuin. Ze renden zig-zag door het gras achter insectjes aan. En ze liepen steeds naar de bak met opfokvoer die we hadden neergezet. Ondertussen stond moeder eend op de uitkijk. Liet ze een harde snater horen, dan renden ze alle twaalf naar haar toe en wisten niet hoe snel ze weer de vijver in moesten springen. Dat lieve leventje ging die twee en een halve week door.  Op een nacht was heel de familie spoorloos verdwenen. Foetsie. Behalve één eendje, dat was moederziel alleen achtergebleven. Het zwom piepend in de vijver rond. Niet veel later lag het dood tussen de struiken. Het was door de kou bevangen of had misschien longontsteking gekregen. Prof. Aap en ik hebben de hele tuin en daarna de hele buurt uitgekamd om de familie (nu 11+ 1) terug te vinden. Ook aan de buren vroegen we of ze toevallig een eendenfamilie tegen het lijf waren gelopen. Nee, de eenden waren weg zonder een spoor achter te laten en ze bleven weg. Op een nacht, heel vroeg in de ochtend, vielen we van verbazing bijna uit ons bed toen we buiten zacht gepiep hoorden. Er zwom opeens een eendje in de vijver. We herkenden het duidelijk. Bij die twaalf jonkies zaten twee gele en dit was daar één van. Jonge eendjes in hun eentje overleven niet. Hun vetklier werkt de eerste weken niet goed. Daardoor kunnen ze doornat worden en koelen ze teveel af. Ze hebben warmte nodig. Dus ben ik voor moeder eend gaan spelen. Overdag zat Kwekkie buiten in een ren. Hij (of zij?) kreeg een hokje om te schuilen, voer en een gele afwasbak met water en waterplanten om in te badderen. 's Avonds werd het eendje naar binnen gehaald en kon hij/zij zich droogpoetsen in het stro. Binnen is het 's nachts warmer dan buiten. Het beestje groeide als kool. Elke dag weer wat groter en de vleugeltjes weer wat langer. Het gele dons maakte langzaam plaats voor grijzig dons en al snel zag je de eerste bruingevlekte veren. Het werd een echte eend. Vorige week lieten we Kwekkie vrij en had hij/zij weer alle ruimte. De hele vijver voor zich alleen. Kwek  duikelde en spetterde en had in z'n eentje veel plezier. Hij/zij is nu acht weken oud en zal binnenkort kunnen vliegen. Ik hoop erbij te zijn als Kwek voor het eerst z'n vleugels uitslaat en proefvluchten rond het huis maakt. Hopelijk dat hij (hoewel het nog steeds een 'zij' kan zijn, dat is niet te zien) onze huiseend wordt en geregeld op visite komt om ons vanuit de lucht of vanuit de vijver gedag te snateren.

Dinsdag 25 juli 2006 Aan de zijkant van het huis bloeit een lange rij kaasjeskruid. Dat zijn wilde planten vol met mooie roze bloemen. Toen ik een plant wegtrok omdat-ie half geknakt dwars over het pad hing, zag ik een grote insectenfamilie in het plantgat krioelen en geschrokken alle kanten oprennen. Knalrood met zwart, heel opvallend. De familie bestond uit kleine en grote gezinsleden en ook zag ik exemplaren die met hun achterste aan elkaar vastzaten. Blijkbaar waren die lekker aan het paren om voor nageslacht te zorgen. Ze gingen er rustig mee door. Wat een prachtige beestjes! Ik had ze nooit eerder in de tuin gezien en wist ook hun naam niet. Maar nu wel, ik heb ze opgezocht: vuurwantsen zijn het. Ze zijn gek op de zaadjes van het kaasjeskruid. Daar eten ze hun buik van vol. Als een grote reus had ik per ongeluk hun hele huis geruïneerd. Gelukkig stonden er genoeg van die planten en daar kropen ze weer snel in. Ook die wantsen die met hun achterste aan elkaar zaten geplakt.

 [foto DM]

Vrijdag 19 mei 2006 ben ik naar Artis in Amsterdam geweest. Daar hielden Frans de Waal  en Midas Dekkers een verhaal. Frans de Waal weet veel van apen. Ik heb een paar van zijn boeken gelezen. Die zijn hardstikke interessant. Bijna heel zijn leven heeft hij in Nederlandse en Amerikaanse dierentuinen naar chimpansees en bonobo's gekeken. Wat hij zag schreef hij op. Hij vertelde dat deze mensapen zich vaak net zo gedragen als mensen. Als ze de baas spelen, als ze kwaad zijn, als ze een ruzie goedmaken, en nog veel meer. Dat is natuurlijk niet zo gek want mensen en mensapen hebben dezelfde voorouders. Midas Dekkers ken je misschien wel van boeken of tv. Hij vertelde wat mensen allemaal voor beestachtigs in zich hebben. Nou dat was een heleboel. In de mens zit veel beest. Na afloop wilde ik met Midas op de foto. Dus moest ik even beestachtig voordringen want er liepen daar op die bijeenkomst in Artis wel 500 mensen vrij rond.

Woensdag 26 april 2006  Vijf korte berichten:
1 Met K8 (zie januari 2006) gaat het prima. De zes jonkies groeien als kool. Het zijn vier meisjes en twee jongens. Dat heb ik met veel moeite geconstateerd door ze stuk voor stuk ondersteboven te houden en tussen die pluizige vacht te kijken, te zoeken en te voelen. Een van de meisjes, Zwartje, heeft in maart haar pootje gebroken (heb van dat pootje een röntgenfoto laten maken). Wat was dat zielig! Zal vanzelf wel weer goed komen, zei de dierenarts. En inderdaad, ze is weer helemaal de ouwe  (= jonge).
2 In de vijver zwemt, net als vorig jaar april, een eendenpaar. Elke dag komen die twee even langs om een paar rondjes te peddelen, waterplanten naar binnen te slobberen en zich op de waterkant te poetsen. Daarna vliegen ze weg. De volgende dag komen ze weer vrolijk aangevlogen. Bang zijn ze niet. Als ik naar buiten kom, zwemmen ze naar me toe. Soms krijgen ze een stukje brood.
3 Sinds eind januari zet ik inloop-muizenvallen neer bij de kippen en konijnen. Broodje erin en als er een muis aan knabbelt, pats... dan klapt het deurtje dicht.  De muizenfamilies in de kippen- en konijnenren worden me te groot. Steeds halen ze de lekkerste zaadjes uit het voer zodat de kippen/konijnen het met die saaie geperste staafjes moeten doen. Inmiddels heb ik 42! muizen gevangen. Grote, kleine, dikke, dunne. Een paar honderd meter verderop laat ik ze los, bij een grote takkenhoop. Ik geef ze nog wat zaadjes mee. Dan kunnen ze met een volle buik een nieuw leven beginnen maar dan in een ander gebied. Ver van mijn voederbakken.  
4 Er hangt geregeld een grote bonte specht (zie foto hiernaast) aan de vetbollen en pindanetjes in de tuin. Meestal het mannetje (zwart met rood petje), soms ook het vrouwtje (zwart petje; allebei hebben ze een rooie kont). Op de foto lijkt het of de specht warme, zwart-wit gestreepte sokjes aan heeft. Dat is ook niet zo gek, want het was koud en mistig. Woestelingen zijn die spechten. Ze scheuren de netjes aan flarden zodat alles over de grond rolt. Prof. Aap heeft er nu kippengaas omheen gedaan. Dat krijgen ze niet kapot. Ze kunnen nog steeds lekkere pindaatjes eten maar moeten er meer moeite voor doen (en zo kan ik ze ondertussen beter bekijken).

5 Deze gespikkelde lijster heeft een botsing met het slaapkamerraam niet overleefd. Met een dreun lag hij op het platte dak. Een lijster kan heel mooi zingen, meestal hoog in de boom... maar deze lijster heeft zijn laatste liedje gezongen. Hij ligt er vredig bij met zijn pootjes omhoog.
 

Dinsdag 11 april 2006 Vandaag een bezoek gebracht aan een paar basisscholen in Roermond. In groep 8 vertelde ik over het boek Lekker bekkie. Dat boek gaat over tanden en kiezen. En natuurlijk over enge tandartsen. Ik had een grote, middeleeuwse handboor meegenomen om te laten zien met wat voor apparaat er vroeger werd geboord. Een jongen riep: 'u mag 'm bij mij wel uitproberen, hoor!' Hij sprong van zijn stoel en voor ik het in de gaten had, lag hij languit op een paar tafeltjes vlak voor me, met zijn mond wagenwijd open. Meteen kwam de hele klas aangestormd om te kijken wat er zou gaan gebeuren. Ik zwaaien met de boor natuurlijk. Ondertussen tuurde ik in die grote open mond. O, maar jij hebt helemaal geen gaatjes en rotte kiezen, riep ik. Jammer zeg, nu kan ik mijn boor niet gebruiken...
Dat was lachen! Het had niet veel gescheeld of ik had die oude boor tegen een kies aangedrukt. Dat hadden die kinderen natuurlijk prachtig gevonden. De juf die je op de foto ziet, lijkt nog steeds een beetje verschrikt.

Foto ©2006
Stadsbibliotheek Roermond                                                                 
 

Zondag 19 maart 2006 Wat is dit voor een raar sprieterig beest? Toen ik de kraan openzette om het ligbad vol te laten lopen, ontdekte ik hem (of haar) bij het afvoerputje. Nog net op tijd heb ik 'm van de verdrinkingsdood gered. Hij mist wel een stukje van zijn rechter voelspriet maar verder ziet hij er zo te zien compleet uit. Zes pootjes, dus een insect. Even een boek over huisinsecten uit de boekenkast getrokken. Ja, daar staat-ie: het ovenvisje, familie van de franjestaarten met drie lange staartdraden. Is een heel oud insect nog uit de prehistorie. Houdt van niet al te vochtige warmte, vreet onder meer aan papier, boeken (help!) en levensmiddelen. Is te vinden in bakkerijen en keukens van restaurants, op zolders, bij verwarmingsketels en in badkamers. Waar hij vandaan is gekomen, weet ik niet. Uit het afvoerputje? Nou ja, leuk dat ik nu voor het eerst met hem heb kennisgemaakt. Maar wat mij betreft blijft het bij deze ene keer. Ik zal ervoor waken dat hij mijn boekenkasten ontdekt. Want voor je het weet schijn je dan meer ovenvisjes dan boeken te hebben. Ik ben niet van plan boeken voor het ovenvisje te schrijven.

Zaterdag 11 februari 2006 Het is midden winter maar bijna elke dag kan ik in het kippenhok een eitje rapen. Er is altijd een kip zo vriendelijk om er eentje uit haar achterste te floepen. Gewoonlijk zetten huis-, tuin- en keukenkippen hun eierfabriekje 's winters stil. Maar míjn kippen niet. En elke keer als er weer een ei ligt, bedank ik ze hartelijk. Ik denk dat ze het beneden hun stand vinden als ik in de supermarkt een doosje eieren zou moeten halen. Een van de kippen is sinds kort van slag en doet niet meer mee aan de bevoorrading. Ze is in de rui. Juist als ze een warme jas nodig heeft, gaat ze half in haar blootje lopen. Volgens mij is ze er niet blij mee. Ze is veel schichtiger dan anders en blijft vaak in het kippenhok. Gelukkig trekt ze nu weer een beetje bij. Ik heb haar van bovenaf gefotografeerd. Eerst gaan op de blote plekken wittige hulsjes groeien. Het lijken stijve pinnetjes. Kijk maar naar de nek. Uit elk hulsje komt heel langzaam een piepklein veertje te voorschijn. Elke dag wordt het veertje langer en breder. Op haar rug zie je hoe mooi die (nog korte) veren als dakpannetjes over elkaar heen vallen. Vogels schijnen wel vaker een soort winterrui te hebben. Daar zal ongetwijfeld een reden voor zijn. Maar als ík een kip was, zou ik wachten op de zomer.
[foto DM]