Maandag 16 oktober 2007 Op mijn verste reis in de kinderboekenweek belandde ik in Nibbixwoud, ergens boven in Noord-Holland. De kortste reis was maar een kilometertje: naar basisschool 't Valder en basisschool Op gen hei, allebei in Landgraaf. Op 't Valder hing een rood plakkaat waarop mijn bezoek met grote letters stond aangekondigd. Met knipsels van deze website erbij. In groep 4 van Op gen hei gaf een jongen, Rick heette hij, me een verhaal over twee kinderen die een boomhut wilden bouwen. 'Ik ben niet alleen de schrijver maar ook de illustrator', zei hij trots. 'Maar het liefst wil ik schrijver worden.' Ik kom altijd wel een kind tegen dat schrijver of schrijfster wil worden. 'Doorgaan en volhouden!' roep ik dan.

Zondag 16 september 2007 Je schijnt hem vaak te zien. Hij kruipt overal. In heel het land. Maar ík had dat grote, glanzende beest van bijna 10 cm nog nooit gezien. Hij stiefelde over het wandelpad langs de Geul in Zuid-Limburg. Even later kroop hij nieuwsgierig over mijn arm. Ik heb hem weer voorzichtig in de berm gezet. In mijn vlindergids stond-ie niet, dus ik dacht: dit is een ontdekking, een heel bijzonder en uniek exemplaar, ik word beroemd! Maar toen ik de foto op de redactievergadering van het Limburgs Landschap omhoog hield, riepen ze allemaal tegelijk: de wilgenhoutrups! Iedereen kende deze rups van de wilgenhoutvlinder. Een nachtvlinder. Logisch dat-ie niet in mijn dagvlindergids stond. De wilgenhoutrups groeit op in de stam van loofbomen. Vooral in wilgen en populieren en vrij laag bij de grond. Daar zitten z'n boorgaten van 1-2 cm doorsnee. Met zijn sterke kaken boort hij gangen in de stam. Hij eet lekker van het hout. Na een paar jaar is de rups een lange, mollige knoeperd. Een megarups. Als je hem ergens ziet wandelen, is hij de boomstam uitgekropen om zich in de grond te verpoppen. Hij verandert in een vlinderpop, een cocon waarin de rups een vlinder wordt. De vlinder die na een tijdje te voorschijn komt, is 3-4 cm, schorskleurig, grijsbruin. Lang niet zo spectaculair in vergelijking met de rups! De volgende keer als ik weer langs de Geul wandel, zal ik moeten ruiken en snuffelen. Overal staat dat de wilgenhoutrups een azijnluchtje verspreidt en dat je die zurige walm soms van ver kunt ruiken. En misschien moet ik een beetje oppassen. Uit verontwaardiging dat je hem zomaar oppakt, kan hij z'n reuzenkaken in je vel zetten (zeggen ze).

Vrijdag 24 augustus 2007  Dit jaar stikt de tuin van de jonge vogels. Dat komt misschien doordat we alle snoeitakken de afgelopen jaren als een heg rondom de tuin hebben gestapeld. Daar verschenen allemaal mooie vogelnestjes. Jammergenoeg halen maar weinig jonkies de volgende lente. Soms komen ze zelfs niet verder dan hun eigen nest! We ontdekten een merelnest met vier eitjes. Uit alle vier de eitjes kwam een aandoenlijk vogeltje (foto 1). Kaal en roze met een slap nekkie en punkerige donsveertjes. Na een paar dagen weer even gegluurd. Toen waren er nog maar dríe vogeltjes (foto 2). Nummer vier was in geen velden of wegen te bekennen. Opgelost in het niets.

Maandag 30 juli 2007 Er lag een dikke, harige rups op de mat bij de keukendeur. Meteen m'n loeppotje van stal gehaald. De rups bewoog nauwelijks. Niet best. Was hij misschien halfdood? En wat voor rups was het eigenlijk? Met een vlindergids kwam ik bij het 'groot koolwitje' terecht. Prachtig beestje. Maar niet voor in de moestuin. Binnen de kortste keren vreet hij samen met z'n broertjes en zusjes je mooie kool op. Ik bekeek z'n ogen, z'n harige haren, z'n pootjes en zag duidelijk z'n luchtgaatjes. Uit z'n achterste stak een onbekend sprietje. Misschien een dikke haar? Nog steeds zat er weinig beweging in de rups. Ik liet het beestje even rusten in het potje want prof. Aap moest hem nog zien en op de foto zetten. Toen ik terugkwam... Hè? Mijn rups was opeens superactief. Hij zigzagde door het potje en duwde zijn kop tegen de plastic wand. Hij leek weer helemaal terug in het Rijk der Levende Rupsen. Wat ik ook zag? Er lag iets in het potje wat er eerst niet lag. Een raar flubbertje en daar stak een sprietje uit. Hetzelfde sprietje dat eerst bij z'n achterste zat. Ik heb nog nooit een koolwitjesrups zien poepen. Maar ik denk dat dit zijn versgebakken drolletje was. Een drolletje dat begint met een voorzichtig sprietje. En moet je de foto zien... niet zo'n klein drolletje ook! Die reuzenkeutel had hem lelijk dwars gezeten. Een rups met obstipatie! Misschien dat hij er daarom eerst zo verstijfd bij lag en pas later levenslustig verder wandelde. Opgelucht dat hij van een grote zorg (met spriet) was verlost.

Maandag 28 mei 2007 Op de verjaardag van prof. Aap kwam er bezoek dat wij niet snel zullen vergeten. In de huiskamer hoorden we gestommel boven ons hoofd. Iemand die kwam feliciteren? Prof. Aap rende naar boven om te kijken en om de cadeautjes in ontvangst te nemen. Niks te zien. Na een poosje hoorden we het geluid weer. Het kwam niet van de bovenverdieping maar van de overkapping die rond het huis loopt. Die overkapping is meters lang en ongeveer een halve meter hoog. Zou er misschien een vogel in zitten? We luisterden goed. Nee, het was geen vogelgetrippel. Het was duidelijk gestommel en heen en weer rennen. We keken naar buiten. Toen zagen we kapotte eierschalen liggen. Waar komen die vandaan? Zou er misschien een eiereter op bezoek zijn? Een marter? Een paar huizen verderop hebben ze een tijdje een steenmarter gehad. Die maakte een vreselijke zooi op zolder, knaagde alle elektriciteitsdraden door en hield het hele gezin uit de slaap. 'Ik ga foto's nemen!' riep Prof. Aap enthousiast. 'Dat beest wil ik zien!' Hij pakte een ladder, schroefde uit de overkapping een inbouwlampje los en duwde zijn hand met camera in de kleine opening. In het wilde weg begon hij te klikken en te flitsen. Ik verwachtte dat de foto's leeg en donker zouden zijn. Maar toen ze op de pc verschenen, zagen we tot onze verrassing twee oogjes. Die priemden verbaasd in de lens.  Wij weer naar buiten. Precies boven de plek met de eierschalen zat een smalle spleet tussen muur en overkapping. Daar zou de steenmarter (die door gaatjes van 5 cm kruipt) doorheen kunnen. We propten er een paar oude lappen in. Eens kijken of de marter die eruit zou duwen of naar binnen zou trekken. Opeens hoorden we een enorm geritsel en gerommel boven ons hoofd. En op nog geen meter afstand zagen we de marter tussen de lappen. Ze wrong zich op haar zij naar buiten, in paniek. We stonden aan de grond genageld. Want die marter sleepte in haar bek ook nog een jonkie mee!  Toen ze zich uit die spleet had gewurmd, belandde ze met een grote sprong op de grond en rende ze de struiken in. Haar jong hield zich doodstil in haar bek. Het ging allemaal in een flits. Prachtig (en ontroerend) om te zien. Een moeder die uit alle macht met haar jong probeert te ontsnappen. Onze marter is 's nachts nog een keer teruggekomen. De lappen lagen de volgende ochtend tussen de struiken. Misschien om een ander jong op te halen. Ze heeft prof Aap niet meer gefeliciteerd. Waarschijnlijk was het haar te onrustig in die overkapping. Een hand met een camera die ineens uit de bodem van de overkapping opduikt. Al dat geflits om haar heen. De spleet hebben we met gaas dichtgemaakt. Sindsdien is het gestommel voorbij. Misschien is ze weer teruggegaan naar de buren. Ik zal eens informeren.

Zondag 21 januari 2007 's Zondags eet ik altijd een vers eitje van mijn scharrelkip. Dit keer had ze een speciaal ei gelegd. Ik tikte de schaal kapot en zette mijn lepeltje erin. Mmmm, lekker. Bij de tweede hap
- hè? wat krijgen we nou? -  stootte ik op iets hards. Voorzichtig wroette ik met het lepeltje in het eigeel. Verbaasd maar ook een beetje griezelend lepelde ik er een klein gelig balletje uit. Opeens had ik niet meer zo'n trek. Wat was dat voor iets raars? Ik sneed het balletje met een mesje open. Van binnen was het wit met middenin een geel rondje. Soms zitten er wel eens twee dooiers in een ei. Maar dit was anders. Eigenlijk leek het balletje op een piepklein eitje. Compleet met eiwit, eigeel en een harde schil. Net of de kip een eitje in een ei had gelegd. Een ei in een ei? Ik zou niet weten hoe dat kan en hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. Knap werk. Maar de volgende keer mag ze van mij weer een normaal ei leggen. Kan ik op zondag weer rustig van m'n eitje kan genieten.