Donderdag 20 november 2008 Elke week komt er een stapel reclamefolders van het Kruidvat binnen. Net voordat die stapel toedeledoki ging, zie ik in een van de  folders het boek Thuis bij Sinterklaas! In dit prachtboek schreef ik een verhaal over de baard van Sinterklaas die hopeloos in de knoop raakte. Bij Kruidvat blijkt het boek ineens een spotgoedkope aanbieding, want de oorspronkelijke prijs was minstens het dubbele. Het boek kwam uit in september 2004 en kreeg een tweede druk. Maar de uitgeverij vond het welletjes. Weg ermee, hup in de uitverkoop. Ook toedeledoki dus. Boeken worden niet voor de eeuwigheid geschreven. Maar die eeuwigheid is nu wel erg kort.

Zaterdag 1 november 2008 Zoekplaatje! Hij zit roerloos op een tak boven de vijver. Hij zat er minstens vijf minuten. De allermooiste vogel van Nederland: de ijsvogel. Hij staarde in het water om een visje te vangen (een van mijn goudwindes). Die azuurblauwe vlek op de foto, dat is 'm! De rest moet je er zelf bij denken: grote, spitse snavel (zwart bij het mannetje), oranjebruine borst, oranjebruine oorvlek, witte keel, fonkelend blauwgroene vleugels. 

Dinsdag 21 oktober 2008 Witte spinnen zie je niet vaak. Maar op een dag kroop er eentje op de tegels achter het huis. Een witte krabspin. Ik herkende hem meteen. Dat komt omdat ik in mijn nieuwe boek Wild verliefd (let op: dit boek komt begin volgend jaar uit!) het liefdesleven van de krabspin beschrijf. Best geinig beestje. Krabspinnen kunnen niet alleen recht naar voren lopen maar ook dwars opzij. Net als een krab dus. Een krabspin heeft geen scharen zoals een krab, maar wel extra lange voorpoten. Er kruipen duizenden soorten  krabspinnen op onze aardbol, in allerlei kleuren en maten. Meestal zitten ze op bloemen. Daarom heten ze ook wel bloemspin. Ze loeren op een knapperig insectje dat niets vermoedend op de bloem gaat zitten. En dan... hap! Mannetjes loeren ook op vrouwtjes. Ze willen... een wipje maken! Voordat ze tot actie overgaan, binden sommige, met een paar spindraden, het vrouwtje vast. Ze slaan haar in de boeien. In dat boek Wild verliefd kun je straks lezen hoe dat zit. Vrouwtjes schijnen dit spelletje best leuk te vinden!

Zaterdag 6 september 2008 Langs de kust bij Kijkduin staan prachtige kunstvoorwerpen. Natuurkunst, gemaakt van boomschors, takken, bladeren, schelpen, kurk, touw...  'Die rotzooi verpest me uitzicht', bromde een man op het terras tegen een paar mooie rode paddestoelen. Daar stonden ze, op stelen van knoestige boomstammetjes. Elk met een hoed van drie kleuren pampusgras. Die reuzenvaas op de foto hiernaast is van dezelfde maker, Peter van der Sluis als ik me goed herinner. Een vaas van stukken boomschors met bovenop palmschubben die de lucht in prikken. Alles prachtig donkerrood gespoten. Dat raam van witte berkenstammen (van Karin Bunnik) is net een gordijn. Als je erlangs loopt, lijkt het of het gordijn beweegt. Je ziet de zee en de wolken er nog net doorheen. Straks gaan de dertig kunstwerken terug. Tentoonstelling voorbij. Dan zijn boulevard en duinen weer kaal en heeft die brombeer op het terras zijn uitzicht terug.

Vrijdag 29 augustus 2008 Ik zaagde deze zomer dode takken uit mijn kastanjeboom. Toen moet het zijn gebeurd. Hij liet zich naar beneden vallen. In m'n nek. Ongemerkt kroop hij in mijn t-shirt. Pas de volgende ochtend zag ik hem. Een jeukerig puistje leek het, achter op mijn rug, bij mijn arm. Ik draaide me naar de spiegel. Daar zat ie, met zijn snuit diep in mijn vel: een teek. Ik hou erg van kriebelbeestjes maar niet van bloeddorstige tiepes. Ze moeten niet in mijn vel gaan zitten. Ik kon er niet bij, dus, hup, naar de dokter. Die zocht een speciale pincet en trok 'm heel voorzichtig met kop en al uit m'n vel. Daarna ging de teek in een potje mee naar huis. Kon ik hem bestuderen. En daarna? Ja ja... vermoorden!  Acht pootjes heeft een teek. Familie van de spin. Een venijnige bijter die een gemeen rood bultje achterlaat. Het gloeide en glansde. Na twee weken zat zijn cadeautje er nóg. Pas langzaam vervaagde het. Maar nog steeds zie en voel ik een plekje. 'Kan wel een half jaar blijven', zei een vriendin. Vanuit de tekenhemel kijkt mijn teek naar dat bultje. 'Had je maar niet in je blote shirt aan die kastanjeboom moeten zagen: eigen schuld, rooie bult!'

Donderdag 27 maart 2008 De auto reed de garage binnen voor een onderhoudsbeurt. Hup, de motorkap open. 'Hé kijk nou', riep de monteur en wees naar het doolhof van buizen. Hier en daar waren stukken isolatie afgescheurd. Er was een marter op visite geweest! Die had zijn tanden in de isolatie gezet. Wonder boven wonder had-ie de boel niet doorgeknaagd. Als de auto geen beurt had gekregen, zouden we niets van zijn bezoek hebben geweten.
Limburg stikt van de marters. Drie weken geleden nog zat er een marter in de overkapping van ons huis te rotzooien. Een gestommel en gekrabbel waar we midden in de nacht van wakker schrokken. Een groot stuk gaas dat we in een kier van de overkapping hadden geduwd zodat hij daar niet naar binnen kon, lag tussen de struiken. Dat had hij eruit getrokken. Zo'n beest moet ijzersterk zijn. Wie weet was het dezelfde marter als vorig jaar (zie actueel mei 2007). We hebben de kier met nóg meer gaas dichtgemaakt en hem daarna niet meer gezien of gehoord. De marter in onze auto zal een ander exemplaar zijn geweest. Thuis staat ons karretje altijd binnen, in de garage. En daar heb ik tot nu toe nooit een marter gesignaleerd. Waarschijnlijk stond de auto ergens in een bos geparkeerd. Marters zijn gek op een slaapplaats onder een nog warme motorkap en kijken op hun manier, als onderhoudsbeurt, meteen even de kabels en leidingen na.