Op schoolbezoek in Utrecht. 'Wie verzamelt er spullen uit de natuur?' Een paar vingers schieten omhoog. Eén vinger (waaraan een jongen vastzat), verzamelde botjes. Een andere jongen: kastanjes en bladeren. Drie kinderen met een stenenverzameling. 'Ik heb thuis pyriet', zei een meisje van 9 heel geleerd. Die steen heb ik gekocht. Maar 'k heb óók stenen zelf gevonden.' Ja, stenen verzamelen is hartstikke leuk. Ook 'gewone' kiezelstenen. Ze zijn klein, dus je sjouwt je geen breuk. En ze zijn allemaal anders. Na wat oefenen herken je ze en weet je hun naam. Grind is afkomstig van gesteentes. Duizenden jaren geleden brachten rivieren het naar ons land. Op de foto staat grind dat meekwam met de Rijn. 'Niet met de Maas', zei mijn gids Hans bij Naturalis in Leiden waar ik deze kiezelstenen vond. 'In Maasgrind zit geen taunus. Taunuskiezel komt uit het Taunusgebergte, in Duitsland. Daar stroomt de Rijn.' Grind met taunus is dus Rijngrind. Weet ik (jij ) dat ook weer! (Foto Ditte Merle)

Gisteren heb ik drie wijngaardslakken vrijgelaten. Precies twee jaar had ik ze als huisdier, in een plastic bak. Ontvoerd uit de Limburgse heuvels. Hun verzorging? Elke dag een douche met de plantenspuit en geregeld verse brandnetels. Vaak hoorde ik zacht geknisper als ik zat te werken. Ze raspten blaadjes met hun tong. Soms kropen ze tegen de wand omhoog en kon ik hun rupsband bekijken. Of ze hingen vastgeplakt en hadden hun schelp afgesloten met een deurtje van kalk. Soms ook zaten ze dagenlang diep weg in een bakje aarde. Eén minpuntje: verliefd heb ik ze nooit gezien. Geen eitjes, geen jonkies. Misschien waren ze te verlegen. Nu scharrelen ze in alle vrijheid bij de composthoop. Een ideale plek voor hun liefdesleven. Hopelijk het begin van een grote wijngaardslakkenfamilie in mijn tuin! (Foto Prof. Aap)

Mijn nieuwe kippen krijgen elke dag een handje kronkelende meelwormen. Hun lievelingsvoer. Ze springen op mijn arm en beginnen wild te pikken. Mensen eten ook meelwormen. Is gezond, zeggen ze. Maar ja, om nu zo'n worm in m'n mond te laten wriemelen... In de supermarkt kocht ik een bakje bugs triobolo's: gevriesdroogde meelwormen. De kippen vinden er niks aan. Die bugs zijn zo dood als een pier. Maar voor een beginnend meelwormeneter als ik, lijkt het me beter. Na ze even in een droog bakpannetje rondgedraaid te hebben (je moet ze verwarmen), heb ik ze gekeurd. Ze zijn goed knapperig, dat wel. Maar verder proef ik alleen frituurvet. Geen lekker smaakje dus. Die triobolo's zijn waarschijnlijk in olie voorgebakken. Maar dat staat niet op de verpakking. Nu weet ik nog steeds niet waarom mijn kippen meelwormen zo lekker vinden. Tenzij ik er een paar levend opeet. (Foto Ditte Merle)

Een paar jaar geleden ging Maria boetseren. Koppen van mensen. En nu, ze is inmiddels 90, is het haar grootste hobby. Haar tuintje staat vol prachtige koppen. Als ze aan een kop werkt, denkt ze aan niets anders. Zit een oor scheef, dan slaapt ze slecht. Hup, ze springt uit bed om die kop te verbeteren. Op een dag wilde ze míjn kop proberen. Dat leek me hartstikke leuk. Enkele weken later belde Maria dat ik moest komen kijken. Nou, die kop lijkt nog ook!  Toen-ie helemaal klaar was en in een kleioven gebakken, heb ik er een pet van Prof. Aap op gezet. Mijn kop staat nu achter me in de boekenkast. Hij houdt me in de gaten... (Foto Prof. Aap)

Zó dichtbij is onze eekhoorn nog nooit geweest! Vlak voor het keukenraam zat ze op haar gemak zonnepitten te knabbelen. Nou ja, op haar gemak? Ze spiedde alle kanten op en keek me brutaal aan. Ze trok wild aan elk draadje en netje van mijn mooie voedervogel. Toen griste ze een pinda weg en verdween in de bosjes. Echt een zenuwenmoot. En opvallend. Door die lange oorpluimen en zwarte rug en pluimstaart herken je haar meteen. Gisteren bracht ze bezoek mee. Een vrolijk jonkie, een maatje kleiner en ook nogal donker. Het rende en klauterde haar overal achterna. Waarschijnlijk was het een najaarsjong, dus nog van vorig jaar. Overal waar zijn moeder rende - hop hop hop - hij erachteraan. Een eekhoornnest heb ik nog nergens ontdekt. Pa heb ik ook nog niet gezien. (Foto Ditte Merle)

De eerste dotterbloemen langs m'n vijver bloeien prachtig geel! Lente! Dat groenige uitsteekseltje vooraan op de foto is het begin van de gele lis. Over een maand staat-ie ook te bloeien. Jaren geleden zag ik bij een eenzaam moeras in de Ardennen overal dotterbloemen en lissen. Ze stonden daar mooi te zijn. Helemaal voor zichzelf want er kwam nooit iemand. Ik werd een beetje hebberig van al dat moois. Voorzichtig trok ik uit de blubber van elke soort één exemplaar. Ze gingen in de plastic zak die ik altijd bij me heb voor 'je weet nooit wat je onderweg vindt'. En nu, zo'n tien jaar later, hebben die Ardeense stekkies zich flink vermeerderd. Dotters en lissen staan langs m'n vijver mooi te zijn. Nu niet alleen voor zichzelf maar ook voor mij, prof. Aap en meneer en mevrouw Eend die dagelijks hun portie graan halen. (Foto Ditte Merle)

Er kwam een paartje eenden aanvliegen. Het leek hetzelfde paartje van vorig jaar. Of zelfs van de vorige jaren. Het kan bijna niet anders. Meneer en mevrouw Eend zijn lang zo bang  niet als andere wilde eenden die op de vijver landen. Toen ik naar buiten liep om ze te begroeten, kwamen ze meteen aangezwommen. En als ik nu wat voer strooi klauteren ze nieuwsgierig het tuinterras op. Het is prachtig als je die twee ziet. Het mannetje laat eerst zijn vrouwtje eten. Ondertussen staat hij geduldig maar waakzaam en met uitgestrekte nek op de uitkijk. Pas als ze uitgegeten is, waggelt hij onverschillig naar het voer en pikt de restje op. Zo zorgt hij dat zijn vrouwtje straks fit en goed doorvoed op de eieren gaat broeden. (Foto Ditte Merle)

Kip Kakel perst na een korte winterstop weer eieren uit haar achterste. Het allereerste ei was een probeersel: een piepklein eitje. Ik heb het opengemaakt. Er zat alleen eiwit in, geen dooier. Haar tweede ei lukte beter. Moeke, m'n andere kip, heeft nog even rust nodig. Midden in de winter was ze in de rui. Terwijl het buiten sneeuwde, liep zij schichtig rond. In haar blootje dus. Brrr. Inmiddels zit ze weer aardig in de veren. Het zal vast niet lang duren voor zij me weer met een mooi eitje verrast. (Foto Ditte Merle)

Wild verliefd - Alles over liefde en seks bij dieren is uit! Tijdens een feestelijk etentje kreeg ik het boek overhandigd. Ben superblij dat het er is. Kan ik tenminste weer eens aan iets anders denken dan aan al die liefdesperikelen van al die gekke dieren! Voor nieuws over Wild verliefd moet je klikken op wildverliefd.wordpress.com. Op die plek heb ik een blog in elkaar gezet. In de blog komt van alles over dit boek & over nieuwe ontdekkingen over liefde en seks bij dieren. Nieuwsgierig? Ga maar kijken!

Vroeger dachten de mensen dat de opossum zijn gevorkte piemeltje in de twee neusgaten van het vrouwtje stak. Dat paste precies. Waarom zou hij anders zo'n gek piemeltje hebben met twee uiteinden? Een handig neuspulkertje. In het boek lees je er alles over! (Illustratie uit Wild verliefd van Alex de Wolf)

Vandaag zat er een mooie houtduif op mijn voedertafel. Die voedertafel lag vol met heerlijke zaadjes. Wat een prachtige vogel. Toen ik hem bekeek, voelde ik me schuldig.

Vorige week, tijdens een etentje in een restaurant in Venlo, lagen er twee duivenborstjes op mijn bord. Gebraden, met stoofpeertjes, veenbessen en rode kool. Waarom smaakt die mooie vogel zo lekker? Waarom ben ik geen vegetariër? (Foto Ditte Merle)